"- Waldi, bolą mnie już oczy, ja pierniczę…
- To odłóż tę książkę, dokończysz jutro.
- No ale jak JUTRO? Oszalałeś?"

I przeczytałam. Z oczami na zapałki, załzawionymi i bolącymi. Ale nie żałuję. Zacznijmy jednak od początku…

Marek Przygodny to komisarz nieprzeciętny. Zrównoważony i uprzejmy, nie mający w sobie nic z powszechnego wyobrażenia policjanta jako epatującego inwektywami strażnika porządku publicznego. Gdy okazuje się, że w jednym z wrocławskich mieszkań odnalezione zostały oskalpowane zwłoki staruszka, z wbitą w brzuch strzałą, Przygodny staje przed nie lada wyzwaniem. Kim jest morderca? Dlaczego do zamordowania starca użył strzały zanurzonej w kurarze, truciźnie używanej przez południowoamerykańskich Indian?

Dobrym przyjacielem komisarza jest dziennikarz kryminalny w miejscowej gazecie, Kuriata. Postać barwna i kontrowersyjna, mizogin-seksista, uznający kobiety wyłącznie młode i wyłącznie hojnie obdarzone przez naturę pokaźnym biustem.

"- Nie ma atrakcyjnych kobiet po czterdziestce – oświadczył autorytatywnie. – Tak ci się tylko wydaje, bo oglądasz je na odległość, a one są po prostu dobrze odrestaurowane. Ale kiedy rozbierzesz taką, która przez kilka godzin w łazience ratowała swój wygląd, wychodzi cała ruina, tu coś zwisa, tam cellulit, brr… - Kuriata się wzdrygnął. – A teraz trzeba bardzo uważać, bo one wyglądają młodziej, podrywasz taką i myślisz, że ma najwyżej dwadzieścia sześć lat, a rozbierasz ją i widzisz, że trzydzieści pięć. Raz mi się zdarzyło, straszne przeżycie. Powinienem jakąś rentę dostawać za przebyty wstrząs psychiczny. (s. 213)"

Przygodny i Kuriata zaczynają żyć śledztwem w sprawie nietypowego morderstwa. Wkrótce okazuje się, że pierwsze zabójstwo nie jest ostatnim, a krąg podejrzanych rozszerza się. Rozpoczyna się prawdziwa pogoń za nieobliczalnym szaleńcem.

"Gdzie mól i rdza" to książka napisana w mistrzowskim stylu. Tu nie Nowy Jork, panie komisarzu, to Wrocław, polskie podwórko, polska mentalność i na wskroś polska rzeczywistość. Kryminał Pollaka charakteryzuje niezwykle przyjemny w odbiorze styl. Wplatane w akcję osobiste przemyślenia komisarza Przygodnego nie irytują, nie są nachalne i nie sprawiają wrażenia dygresji wepchniętych w tekst wyłącznie dla zwiększenia objętości. Wartka akcja nie pozwala się nudzić, co w przypadku kryminałów jest rzeczą najważniejszą, a zakończenie jest naprawdę zaskakujące, co stanowi kolejny atut książki. Interesujący bohaterowie, momentami niezwykle zabawni, są świetnym dodatkiem dla wybijających się ponad przeciętność postaci Przygodnego i Kuriaty. Ten drugi to zdecydowanie moja ulubiona postać w książce.

"- Pewnie przechodzi klimakterium – delikatność Kuriaty była legendarna. – Z nimi całe życie tak. Najpierw świrują, bo im hormony grają przy dojrzewaniu, potem świrują, bo albo są przed okresem, albo w trakcie, albo po, a w końcu dostają świra, jak dopadnie je klimakterium. To ostatnie najgorsze, bo dochodzi świadomość, że są już na wylocie, i robią się tak wybuchowe, że nitrogliceryna wysiada. Nic dziwnego, że faceci żyją krócej, po prostu wykańcza ich takie towarzystwo. (s. 210)"

Z pełnym przekonaniem uznaję powieść Pollaka za jeden z najlepszych kryminałów, jakie czytałam w ostatnich miesiącach. To książka, którą naprawdę warto przeczytać, przede wszystkim ze względu na to, że daje nadzieję na to, iż polskie kryminały również mogą reprezentować bardzo wysoki poziom. Czuję się totalnie zachęcona do przeczytania wcześniejszych powieści autora.

"- Waldi, bolą mnie już oczy, ja pierniczę…
- To odłóż tę książkę, dokończysz jutro.
- No ale jak JUTRO? Oszalałeś?"

I przeczytałam. Z oczami na zapałki, załzawionymi i bolącymi. Ale nie żałuję. Zacznijmy jednak od początku…

Marek Przygodny to komisarz nieprzeciętny. Zrównoważony i uprzejmy, nie mający w sobie nic z powszechnego wyobrażenia policjanta jako epatującego...