Jak państwo widzą, wszczęliśmy śledztwo w związku ze znalezieniem w namiocie na Ekebergletta zwłok kobiety. (…) Mamy do czynienia z brutalnym zabójstwem dokonanym z premedytacją. Sprawca pozostaje nieznany.

Niewiele informacji o okrutnym morderstwie usłyszy Henning Juul, dziennikarz norweskiej gazety internetowej, na konferencji prasowej miejscowej policji. Zanim tam pójdzie, już będzie wiedział, że ofiarę ukamienowano, choć policja takich rewelacji nie potwierdzi.

Dotarcie do prawdy o zdarzeniu stanowi kanwę debiutanckiej powieści kryminalnej Tomasa Engera pt. „Letarg”. Rzecz rozgrywa się w liberalnym państwie europejskim, ale metoda zabójstwa przypomina te, które znane są z doniesień o rytualnych morderstwach kobiet w krajach muzułmańskich. A ofiarą jest młoda, piękna studentka, Norweżka Henriette Hagerup. No tak, ale chłopak imigrant, Pakistańczyk, więc chyba wszystko jasne...

Henning prowadzi własne śledztwo, a ma nosa do spraw kryminalnych. Nie należy do nowicjuszy w zawodzie. Właśnie wrócił do pracy po nieobecności, związanej z osobistą rodzinną tragedią i długą rekonwalescencją. Oczywiście, uda mu się poukładać puzzle morderczej układanki, tego się zresztą czytelnik spodziewa. Fakt, że będzie ona zaskakująca. Swoją drogą, zastanawiam się, czy są kryminały, w których zagadka pozostałaby nierozwiązana?

„Letarg” jest pierwszą z sześciu planowanych przez autora powieści o kryminalnych przygodach dziennikarza. Na jej podstawie czytelnik może wnosić, że będzie miał do czynienia ze sprawami niebanalnymi, rozwiązaniami nieoczywistymi, co wydaje mi się być w kryminałach najważniejsze. Henning podążać będzie tropem zbrodni, współpracując z tajemniczym informatorem również we własnej sprawie. Rozwijać się będzie zapewne kilka zasygnalizowanych wątków, np. redakcyjny (układ sił w redakcji, rywalizacja z podtekstem osobistym) i kobiecy (co z byłą żoną, czy pojawią się jakieś kobiety?).

Nie jestem wielbicielką kryminałów. Ot, od czasu do czasu, dla rozrywki. Ta była na całkiem przyzwoitym poziomie, choć trzeba pozwolić powieści się rozkręcić, bo początek ma niezbyt porywający. Bohater tkwi jeszcze w tytułowym letargu, zdaje się być jakiś mocno zwyczajny, przeciętny, by nie rzec, nudnawy, choć trochę podkoloryzowany osobistym nieszczęściem, niełatwymi relacjami z kobietami, a może jedynie tylko z żoną. Kiedy jednak z letargu się wyrwie, a stanie się tak zapewne już na zawsze, to okaże się, jaki jest błyskotliwy i odważny. Nawet jego blizny zainteresują mafiosa lokalnej mafii. Jedno mnie tylko niezmiernie irytowało. Bohaterowie zwracają się do dziennikarza: „Henningu”. Litości, jak to brzmi!

Justyna Radomińska

Cytat pochodzi z: Thomas Enger,„Letarg”, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2012.