Niniejszy tomik stanowi zbiór utrzymanych w tonacji czarnego humoru epitafiów poświęconych różnym ludziom – znajdziemy wśród nich i celebrytkę, i kurtyzanę, sztygara i mafioza. Wobec śmierci jesteśmy równi – to danse macabre z założenia przynosi pocieszenie również współcześnie.

Autor łamie zasadę, że o zmarłych mówi się dobrze albo w cale – w imię poetyckiego poszukiwania prawdy i zachowania pamięci o tych, którzy odeszli takimi, jakimi byli za życia. Obraz drogich zmarłych, ich święta pamięć nie traci bynajmniej na tym – przeciwnie, zyskuje zupełnie nowy, ludzki wymiar.

Epitafia napisane są często językiem potocznym, nie tracąc indywidualnego charakteru utworów poświęconych określonej osobie. Zahaczając o wulgarność, trywialność autor próbuje oswoić patos związany ze śmiercią. Zabawa słowna i zręczne żonglowanie słowami oraz zmysł obserwacji zaowocowały dowcipnym ujęciem tematu, który powszechnie stanowi swoiste tabu.

Miejmy więc nadzieję na następne utwory tego autora, a słowem zakończenia przypomnijmy Panu Maciejowi Gardziejewskiemu:




Tak jak mierzysz, taką wezmą miarę,
Nikt nie klepie dech na wiarę.
Choć poeta – to brzmi dumnie,
Też i Ciebie złożą w trumnie.