Uwielbiam Czechów. Przez lata byli moimi sąsiadami zza miedzy, a raczej zza rzeki więc miałam ich okazję trochę poznać. Zawsze się przy tym dziwiłam, jak dwa narody mieszkające tak blisko siebie i często dzielące tę samą historię, mogą się tak bardzo różnić. Różnica moim zdaniem najbardziej znacząca? Otóż Czesi lubią się przeglądać w krzywym zwierciadle, podczas gdy przedstawiciele naszych rodzimych elit intelektualnych muszą (w większości) mieć wypolerowane na wysoki połysk lustereczko, które powie im przecie, że są najwspanialsi, najmądrzejsi, najbardziej patriotyczni i ogóle naj na świecie. Taa... i pewnie dlatego to czeska proza jest orzeźwiająca jak łyk zimnego pilznera w upalny dzień.

Hrabal autobiografizuje sobie (bo autobiografią sensu stricto tego tekstu nazwać nie można, skoro autor ociupinkę zmyśla) w sposób nietypowy. A mianowicie patrzy na siebie oczami swojej żony Eliški, a więc zakochanej kobiety, a więc - teoretycznie przynajmniej - przez różowe okulary. Tej różowości się jednak nie wyczuwa, autor jest jak zwykle krytyczny wobec siebie i wobec innych. Zna swoje wady i nie wstydzi się ich, choć z drugiej strony jakoś niespecjalnie z nimi walczy. Jest... ludzki, czasem śmieszny, czasem żałosny, czasem wzruszający, a czasem wielki. Jak większość Czechów jest filozofem, ale takim filozofem codziennym, takim który nawet lekko zamroczony alkoholem potrafi ostro postrzegać rzeczywistość i ją interpretować, a czasem rzuci takim tekstem, że człowiek po prostu wymięka.

Wszyscy się oczywiście zastanawiają, czy „Wesela w domu” mogła rzeczywiście napisać kobieta, ktoś tutaj na LC napisał, że nie, bo zabrakło kobiecej miękkości. Ja uważam, że jak najbardziej, bo powiedzmy sobie szczerze, z tego Hrabala jest nielichy hultaj, życie z nim do łatwych pewnie nie należało i kobieta, która w związku z Hrabalem żyła raczej miękka być nie mogła. I autor tego też jest świadomy. Dlatego te wspomnienia są wielkim hołdem złożonym Elišce, bo z nim wytrzymała, bo go kochała, choć czasami już brakowało jej cierpliwości, bo go wspierała, bo przy nim była.

Uwielbiam Czechów. Przez lata byli moimi sąsiadami zza miedzy, a raczej zza rzeki więc miałam ich okazję trochę poznać. Zawsze się przy tym dziwiłam, jak dwa narody mieszkające tak blisko siebie i często dzielące tę samą historię, mogą się tak bardzo różnić. Różnica moim zdaniem najbardziej znacząca? Otóż Czesi lubią się przeglądać w krzywym zwierciadle, podczas gdy...