Nie każdy jest Danem Brownem. Taka konkluzja narzuca mi się po przeczytaniu jednej trzeciej książki. Dalej nie dałem rady. Plan był taki - przeczytać lekką książkę, sensacyjną, z jakąś tajemnicą w tle. Opis na okładce, któremu jak wiadomo wierzyć nie należy obiecywał to właśnie. Gdzieś pod lodem Antarktydy naukowcy znajdują wrak statku kosmicznego, który staje się łakomym kąskiem dla światowych mocarstw. Temat co prawda wałkowany już dziesiątki razy, ale pomyślałem że może autor ujmie go w jakiś fajny sposób. Nie ujął. Przynajmniej w części, przez którą przebrnąłem tajemnica od której wszystko się zaczęło znika totalnie. Autor zafiksował się na niekończącej się sekwencji walki oddziału amerykańskiego z oddziałem francuskim o dostęp do wraku. Szablony, szablony i jeszcze raz szablony. Dobrzy Amerykanie kontra Ci źli (w tym przypadku Francuzi). Non stop śmierć zagląda wszystkim w oczy. Jak już prawie giną, to coś się dzieje i udaje się przeżyć. Jak już myślą że przeżyli to niebezpieczeństwo powraca. I tak w kółko, najlepiej po kilka razy. Orka odgryza komuś nogę - kozacka odzywka do zwierzaka, walka wręcz z gościem który chce Cię zabić - kozacka odzywka do przeciwnika. I do tego dziecko. Wśród cywili na stacji jest dziecko. A jak wiadomo dziecko w niebezpieczeństwie to dopiero coś. Dziecko nie zginie bo autor taką bestią nie jest, ale już prawie, prawie kostucha łapie je za nóżki. Który to już szablon nie wiadomo? Do poprawności politycznej składu osobowego w książkach i filmach już się wszyscy przyzwyczaili. Proponuję dodać jeszcze jeden element - chora na astmę osoba z inhalatorem. Ile razy już tak było? Najlepiej oczywiście żeby to dziecko potrzebowało inhalatora. Autor staje na wysokości zadania w tym temacie. I jeszcze to ciągłe myślenie. Niby wszystko dzieje się błyskawicznie, wielokrotnie dowiadujemy się że za kilka sekund coś wybuchnie, albo ktoś strzeli, ale bohaterowie mają masę czasu na myślenie, na grzebanie we wspomnieniach itp. Osobną książkę można by napisać z tych przemyśleń. Ciągłe szablony. Nic oryginalnego. A przeczytałem tylko część. Z okładki dowiaduję się że będzie jeszcze zdrajca we własnych szeregach - czytałem już o tym? Czytałem. Musi być zdrajca. Dziecko z inhalatorem jest a zdrajcy ma nie być?
Może gdyby tego było mniej wytrwałbym do końca. Napisać coś oryginalnego nie jest łatwo, ale stężenie szablonów na metr sześcienny stało się zbyt duże dla komfortowego czytania książki.

Nie każdy jest Danem Brownem. Taka konkluzja narzuca mi się po przeczytaniu jednej trzeciej książki. Dalej nie dałem rady. Plan był taki - przeczytać lekką książkę, sensacyjną, z jakąś tajemnicą w tle. Opis na okładce, któremu jak wiadomo wierzyć nie należy obiecywał to właśnie. Gdzieś pod lodem Antarktydy naukowcy znajdują wrak statku kosmicznego, który staje się łakomym...