Niektóre książki leżą na moich półkach naprawdę długo, kupuję je w promocjach, na wyprzedażach, a potem wypożyczam coś z biblioteki i muszę przeczytać to w pierwszej kolejności. Często działa to na moją szkodę, bo nie poznaje od razu historii, która mogłaby mnie oczarować lub historii, która by mi się nie spodobała i od razu ruszyła na wymianę, a tak po dłuższym czasie sporo osób ma już lub czytało daną pozycję. Ale wracając do tematu, książka o której teraz piszę przeleżała już u mnie już z rok, leżała, leżała, jednak teraz po nią sięgnęłam. Ale o czym mowa? O „Córce dymu i kości” Lani Taylor. Przed jej przeczytaniem popatrzyłam na recenzje krążące po sieci i przeczytałam sporo pochlebnych ocen. Ale kompletnie nie wiedziałam, czy mi się spodoba. Licząc na jak najlepsze wrażenia, ale nie wymagając zbyt wiele sięgnęłam po wychwalany przez wielu tytuł.

„Dawno, dawno temu, anioł i diablica zakochali się w sobie.
Nie skończyło się to dobrze.”

Karou jest utalentowaną malarką, uczęszczającą do szkoły artystycznej w Pradzę, ma dobrą przyjaciółkę i uciążliwego byłego chłopaka u boku. Błękitne włosy i niezwykłe tatuaże na rękach przyciągają ludzkie spojrzenia. Jednak nie tylko te aspekty są w dziewczynie niezwykłe. Karou zawieszona jest pomiędzy dwoma światami, rzeczywistym i tym mniej realnym, w którym nic nie jest niemożliwe. Wykonywane przez nią zlecenia od Dealera Marzeń łączą ją z tymi dwoma realiami. Jednak w której części, tak naprawdę powinna żyć?

Muszę od razu podkreślić, że mimo natłoku na rynku powieści opartych na podobnym schemacie, ta się wybrania, ma w sobie coś niezwykłego, oryginalnego, co pozwala odróżnić ją od reszty. Pomysł na stworzenie bohaterki powiązanej z różnymi światami był wykorzystywany już wielokrotnie, jednak ta historia rozwija się i splata od początku do końca. Właśnie dopiero końcowe rozdziały tak naprawdę rozwiązują sprawę, kim jest Karau. Bardzo podobało mi się to stopniowanie napięcia.

Akcja powieści toczy się wielotorowo, rozdziela się pomiędzy bohaterów, Karau, Akivę, możemy doszukać się wielu retrospekcji, dzięki temu czujemy jakby historia żyła od dawna, jakby nie tylko rozwija się wraz z kolejną stroną w przyszłość, ale również przeszłość. Długofalowa historia o walce między chimerami i aniołami, która rozgrywa się już od setek lat. Historia wielowątkowa i wielowymiarowa, która daje czytelnikowi obraz nie tylko na teraźniejsze wydarzenia, co bardzo cenię.

„- Nadzieja jest wewnątrz ciebie, a życzenia to tylko magia ?
- Życzenia są nieprawdziwe. Nadzieja jest prawdziwa. Jest jedyną prawdziwą magią.”

Bohaterowie są ciekawi, jednak nie niezwykli. Niekiedy schematyczni, zbyt idealni, romantyczni. Akiva wydawał się naprawdę oryginalnym bohaterem, okrutnym, bez uczuć, jednak jego osoba bardzo szybko uległa przeobrażeniu, stał się za delikatny, za uroczy, wprost przesłodzony. Karau zaś miała coś w sobie, co utrzymywało wokół niej siatkę tajemnicy, wiele nici ją oplatających, które łączyły nie tylko dwa światy, ale splatały również tajemnice wokół niej.
Wszystkie drugoplanowe i epizodyczne istoty przemykające przez powieść były naprawdę dobrze przedstawione. Były oryginalny nie tylko w swoim wyglądzie, ale również dzięki swoistym zachowaniom i charakterowi, który ich opisywał. Ludzie, przyjaciele i znajomi dziewczyny, przy postaciach nie z tego świata, wydawali się zwykli, szarzy i schematyczni. Mieli w sobie mało wyrazu. Na ich tle spodobała mi się jednak przyjaciółka Karau- Zuzanna. Miła i przewrażliwiona na punkcie swojego wzrostu dziewczyna o ciekawym charakterze, normalna, dlatego łatwo ją polubić.

W książce tej nie zabrakło również wątku miłosnego. Dla mnie był on jednocześnie oryginalny i schematyczny, zwykła miłość, która była nam przedstawiana po początkowej wrogości była mało interesująca, aż wręcz dla mnie zawyżana, to uczucie było wprost nienaturalne, sztuczne. Jednak później coś się zmieniło, co nie tylko dodało historii kolorytu, ale też podniosło zdecydowanie poziom, bo było to coś, czego w tej historii się kompletnie nie spodziewałam. Zdecydowanie ta druga część wpłynęła na mnie pozytywnie. Jednak pierwsza połowa obniżyła poziom.

„To cecha potworów, że same się tak nie postrzegają. Pewien smok, który grasował w wiosce i pożerał dziewice, gdy usłyszał krzyk: „Potwór!” obejrzał się za siebie”

Oprawa graficzna powieści, mimo wielu napisów reklamujących i rekomendujących poziom i zaszczyty powieści, jak w większości powieści wydawnictwa Amber, podoba mi się. Jest tajemnicza, intrygująca i na pewno ciekawi czytelnika, co się pod nią znajduję. Tytuł też wiele nie mówi, więc wydaję mi się to podwójnie przyciągające. Tył zaś znów zawiera liczne nagrody, wyróżnienia, które zdobyła powieść, niestety nie znoszę tego typu zabiegów, a niepierwszy i jak sądzę, nieostatni raz widzę je w książce Ambera. Nieładnie...

Podsumowując, powieść czytało mi się szybko, momentami było elektryzująco i nowatorsko, jednak nie zabrakło też odrobiny schematyczności. Opowieść przyjemna, ale bez fajerwerk, bez większego ‘WOW, to było niesamowite!’ Cieszę się, że Amber wydał kontynuację tej historii, bo w ich przypadku niestety jest to rzadkość. Pozostaje, więc zabrać się za kolejny tom historii.
Ocena: bardzo dobra

Niektóre książki leżą na moich półkach naprawdę długo, kupuję je w promocjach, na wyprzedażach, a potem wypożyczam coś z biblioteki i muszę przeczytać to w pierwszej kolejności. Często działa to na moją szkodę, bo nie poznaje od razu historii, która mogłaby mnie oczarować lub historii, która by mi się nie spodobała i od razu ruszyła na wymianę, a tak po dłuższym czasie...