namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Wow, czuję się tak strasznie wyczerpana emocjonalnie. Kompletnie nie spodziewałam się, że ta książka tak na mnie wpłynie. Początkowo akcja płynęła spokojnie, niemal wolno, ale im dalej brnęłam w tą historię tym większe napięcie i ciekawość mi towarzyszyły. Ostatnie rozdziały były dla mnie w szczególności trudne. Mimo, że czytałam Córkę dymu i kości po raz drugi (tzn. wiedziałam, co się stanie), to i tak co chwilę musiałam przerywać czytanie by na chwilę odpocząć i przemyśleć wszystko co się działo. Strach przed ostatecznym poznaniem prawdy był aż tak silny. Mimo wszystko i tak dostałam odpowiedzi na większość nurtujących mnie już od początku pytań. Nie była to jednak całkowita ulga. Klimat Córki dymu i kości też jest niczego sobie. Z łatwością można wczuć się w panującą napiętą i pełną tajemnic aurę powieści, która już pod pierwszych stron zauracza i intryguje czytelnika.

'' - Więc co jest naprawdę?
- Jeśli ty jesteś to w stanie zabić albo to coś jest w stanie zabić ciebie, jest to prawdziwe.''

Książka była dobra, pokuszę się nawet o stwierdzenie, że bardzo dobra, ale wywołała we mnie emocje, których nie potrafię jednoznacznie określić. Czy to był żal, czy tęsknota? Może jeszcze coś innego. Wiem tylko, że jest pierwsza książka, przy której tak się poczułam i jest to bardzo dziwne uczucie. Świat wykreowany przez panią Taylor jest doprawdy specyficzny. Różnorodność chimer, surowe piękno aniołów w połączeniu z dokładnymi, ale nie zanudzającymi opisami sprawiło, że długo nie zapomnę tej książki. Pani Laini bardzo dobrze poradziła sobie też z przedstawieniem odmienności kultur i wierzeń w naszym świecie oraz w Gdzieś tam. Karou wypełniając zadania dla Dealera Marzeń nie siedziała przecież tylko w Pradze. Podróżowała od jednego zakątka świata do drugiego i cała ta odmienność pomiędzy ludźmi została bardzo dobrze przedstawiona (przez co tylko odezwała się moja tęsknota do podróżowania). O Gdzieś tam początkowo nie wiem kompletnie nic, jednak autorka powolutku odkrywa przed nami kolejne fakty by na końcu zrzucić prawdziwą bombę.

''-Przysięgam, że z dnia na dzień nienawidzę ludzi coraz bardziej. Wszyscy mnie wkurzają. Jeśli teraz tak jest, to co ze mną będzie, gdy się zestarzeję ?
- Będziesz wredną starą babcią, która strzela z wiatrówki do dzieci na ulicy.
- Nie. Wiatrówka tylko je rozdrażni. Kupię sobie kuszę. Albo bazookę.''

Kolejnym pozytywem są dobrze wykreowane i barwne postacie. Ze wszystkich chyba najbardziej przypadła mi do gustu Zuzanna, przyjaciółka Karou, ze swoim niezłomnym charakterem i lojalnością względem bliskich sprawiła, że sama zapragnęłam mieć kogoś tak odważnego przy sobie. Nigdy nie przestawała wierzyć swojej najlepszej przyjaciółce, pomimo tego, że Karou wcale jej tego nie ułatwiała. Prawdę mówiąc o Zuzannie mam więcej do powiedzenia, niż o samej Karou, której tajemnice przeszłości już od początku nie dają spokoju czytelnikowi.

''Dawno, dawno temu,
anioł i diablica
zakochali się w sobie.

Nie skończyło się to dobrze.''

Córka dymu i kości wyprała mnie emocjonalnie, a kiedy przeczytałam już ostatnią stronę nie potrafiłam w to uwierzyć. Autorka przerwała dosłownie w środku wszystkiego, nie wiem jak tak można. Ale wiem też, że prędko po kontynuację nie sięgnę, po prostu jestem zmęczona. Zanim zdecyduję się przeczytać Dni krwi i światła gwiazd minie jeszcze sporo czasu zwłaszcza, że jestem w pełni świadoma tego, że okaże się gorsza od pierwszej części (kiedyś tam, w dalekiej przeszłości zaczęłam czytać Dni krwi... i po prostu się rozczarowałam w takim stopniu, że przerwałam czytanie). Mam jednak nadzieję, że pierwsze wrażenie kontynuacji Córki dymu i kości okaże się złudne i spodoba mi się ona w równym stopniu jak sama Córka...

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Wow, czuję się tak strasznie wyczerpana emocjonalnie. Kompletnie nie spodziewałam się, że ta książka tak na mnie wpłynie. Początkowo akcja płynęła spokojnie, niemal wolno, ale im dalej brnęłam w tą historię tym większe napięcie i ciekawość mi towarzyszyły. Ostatnie rozdziały były dla mnie w szczególności trudne. Mimo, że czytałam Córkę...