"Ryby na piasku" to zbiór dwunastu opowiadań, w których Zofia Chądzyńska daje się poznać jako mistrzyni stylu. Jej niezwykły słuch do języka widoczny jest szczególnie w opowiadaniach "Kolega" oraz "Sprawa życiowa", gdzie barwnie szkicuje bohaterów wyłącznie za pomocą sposobu ich mówienia, przy zupełnym braku jakiegokolwiek opisu. Także w innych utworach zawartych w tym zbiorze urzeka jej talent do pisania nie wprost, ale za to niezwykle sugestywnie. Wszystko jest bardzo obrazowe, zrozumiałe i poruszające, choć niewiele zostało nazwane po imieniu.

Tyle o formie, zaś jeśli chodzi o treść, to tematyka opowiadań zawartych w zbiorze jest bardzo różnorodna – Chądzyńska krąży wokół motywów obecnych także w innych jej książkach: wrażliwości i jej tępienia z wiekiem, samotności wśród ludzi, życia w rozkroku między teraźniejszością a wspomnieniami, falowania emocji w relacjach międzyludzkich, starzenia się, choroby, umierania, ludzkiej siły i słabości.

Polecam wszystkim, którzy lubią prozę pisaną nienagannym stylem i cenią sobie wnikliwe, szczegółowe obserwacje ludzkiego życia.

(opinia była wcześniej publikowana na innym portalu)

"Ryby na piasku" to zbiór dwunastu opowiadań, w których Zofia Chądzyńska daje się poznać jako mistrzyni stylu. Jej niezwykły słuch do języka widoczny jest szczególnie w opowiadaniach "Kolega" oraz "Sprawa życiowa", gdzie barwnie szkicuje bohaterów wyłącznie za pomocą sposobu ich mówienia, przy zupełnym braku jakiegokolwiek opisu. Także w innych utworach zawartych w tym...