Przeczytane kawał czasu temu. Postać Leni niewątpliwie jest barwna i nietuzinkowa, a jej przeżyciami dałoby się obdzielić kilkoro ludzi. Została okrzyknięta nazistką, propagandystką i współpracowniczką Hitlera, do dziś te zarzuty wobec niej wciąż są żywe. Czy rzeczywiście Leni wierzyła w nazizm? Warto oddać głos jej samej i wysłuchać, co ma do powiedzenia na swoją obronę. Sążnista autobiografia, bardzo ciekawa, bardzo polecam.

Przeczytane kawał czasu temu. Postać Leni niewątpliwie jest barwna i nietuzinkowa, a jej przeżyciami dałoby się obdzielić kilkoro ludzi. Została okrzyknięta nazistką, propagandystką i współpracowniczką Hitlera, do dziś te zarzuty wobec niej wciąż są żywe. Czy rzeczywiście Leni wierzyła w nazizm? Warto oddać głos jej samej i wysłuchać, co ma do powiedzenia na swoją obronę....

Chylę czoła przed wielkim wyzwaniem jakim stało się spisaniem autobiografii - bo o to poproszono bohaterkę, gdy dobiegała 80 - ale z drugiej strony: kiedy zacząć porządkować wspomnienia, jeśli nie u schyłku życiowej energii? Strasznie żal tej postaci, której dramatyczna historia nie oszczędziła. Niefortunna znajomość z Hitlerem położyła cień na całym jej 100-letnim życiu. Była nieprawdopodobną pasjonatką tańca i kina, tytanką pracy. Nie bacząc na zdrowie i to co dookoła dopieszczała swoje dzieła drobiazgowo, tworząc dzięki temu niezapomniane zapewne dzieła swojej epoki. W swoim długim i pasjonującym życiu spotkała wielu przedstawicieli śmietanki towarzyskiej, ale też ludzi miałkich, tchórzliwych oszustów; a jednak nigdy nie straciła zapału i przekonania do odkrywania świata na swój sposób, nigdy nie poddała prób przekazania jego piękna w tworzonych dziełach, w następstwie czego stawały się one sztandarowymi kanonami światowej kinematografii.
Jeżeli jest prawdą to co napisała o swojej znajomości z Hitlerem i jego najbliższego otoczeniem, to mamy tu do czynienia z ciekawym, ale trudnym przez nas do zaakceptowania - spojrzeniem na faszyzm. Spojrzenie oczami młodej, odważnej kobiety, której celem samym w sobie było kreowanie piękna.
Książka jest długa, co samo w sobie nie stanowiło dla mnie wyzwania, jedyną niedogodnością okazało się nużące jej zakończenie.
Mimo to zazdroszczę Leni barwnego i nieprawdopodobnego odkrywania świata wbrew wszelkim niedogodnościom jakie tylko potrafią przydarzyć się po drodze!

Chylę czoła przed wielkim wyzwaniem jakim stało się spisaniem autobiografii - bo o to poproszono bohaterkę, gdy dobiegała 80 - ale z drugiej strony: kiedy zacząć porządkować wspomnienia, jeśli nie u schyłku życiowej energii? Strasznie żal tej postaci, której dramatyczna historia nie oszczędziła. Niefortunna znajomość z Hitlerem położyła cień na całym jej 100-letnim życiu....

Czytanie pamiętników Leni było dla mnie bardzo przyjemnym i ciekawym doświadczeniem. Opisy jej przeżyć, przyrody, która ją otaczała, procesów tworzenia filmów są niezwykle fascynujące. Mnie osobiście książka ta bardzo wciągnęła i polecam ją każdemu kto chciałby bliżej poznać Riefenstahl i jej życie.

Czytanie pamiętników Leni było dla mnie bardzo przyjemnym i ciekawym doświadczeniem. Opisy jej przeżyć, przyrody, która ją otaczała, procesów tworzenia filmów są niezwykle fascynujące. Mnie osobiście książka ta bardzo wciągnęła i polecam ją każdemu kto chciałby bliżej poznać Riefenstahl i jej życie.

Niestety, nie dotrwałam do końca. Z lekkim żalem porzuciłam książkę w połowie. I nie wiem, czy ten żal był z powodu tego, że nie jestem jej w stanie doczytać do końca, bo męczy i nudzi, czy też dlatego, że jest przykładem jak arcyciekawe i dynamiczne życie opisać zupełnie bez polotu i emocji. Może Leni, choć była dobrą aktorką, reżyserem filmowym i tancerką nie potrafiła pisać? A może to wina przekładu?
Nie wiem.
Liczyłam na coś ciekawszego.

Niestety, nie dotrwałam do końca. Z lekkim żalem porzuciłam książkę w połowie. I nie wiem, czy ten żal był z powodu tego, że nie jestem jej w stanie doczytać do końca, bo męczy i nudzi, czy też dlatego, że jest przykładem jak arcyciekawe i dynamiczne życie opisać zupełnie bez polotu i emocji. Może Leni, choć była dobrą aktorką, reżyserem filmowym i tancerką nie potrafiła...

Wyjątkowo ciężko czytało mi się tę książkę. Jest długa, rozwlekła i po prostu nudna. Jednak przede wszystkim przeszkadzał mi sposób w jaki autorka ubierała swoje życie w słowa. Zdaję sobie sprawę, że w wypadku autobiografii trudno oczekiwać obiektywizmu od autora, lecz w tym przypadku pokazanie siebie jako postaci kryształowej bardzo mi przeszkadzało w lekturze.

Wyjątkowo ciężko czytało mi się tę książkę. Jest długa, rozwlekła i po prostu nudna. Jednak przede wszystkim przeszkadzał mi sposób w jaki autorka ubierała swoje życie w słowa. Zdaję sobie sprawę, że w wypadku autobiografii trudno oczekiwać obiektywizmu od autora, lecz w tym przypadku pokazanie siebie jako postaci kryształowej bardzo mi przeszkadzało w lekturze.