Kilka lat temu miałam kompletnego bzika na punkcie zjawisk paranormalnych. Spędzałam godziny na forum poświęconym tej tematyce i wdawałam się w płomienne dyskusje poświęcone duchom, UFO, telekinezie, eksterioryzacji i wszystkim tym rzeczom, co do których ludzie zwykle mają wiele wątpliwości. Zainteresowania te zostały we mnie do dziś i choć nie kłócę się już o to, czy widoczne na zdjęciu plamy są w istocie duchami, czy efektem brudnego obiektywu, z niesłabnącą pasją czytam wszystkie książki o zjawiskach paranormalnych, które wpadną mi w ręce.

Kiedy chwyciłam w dłoń książkę Sylvii Browne, spodziewałam się fascynującej lektury. Ułożyłam się wygodnie w łóżku, na stoliku obok ułożyłam talerz pełen świeżo pokrojonych owoców (bo jakże można czytać nie jedząc...) i zatonęłam w lekturze. W przypadku TAKICH książek, najbardziej interesuje mnie najważniejsze, czyli to, o czym głośno krzyczy tytuł. Niestety, ale aż do dziewięćdziesiątej pierwszej strony trochę się nudziłam. Wiecie, nie jest źle przeczytać parę zdań o osobie, która napisała książkę, ale nie bardzo wiem, co do samych zdolności parapsychicznych ma opisywanie wszystkich największych religii świata. A na tym właśnie pani Browne skupiła się w pierwszej części książki.

Na początku części drugiej zaczęło się na szczęście rozkręcać... i uderzyło mnie mocno. Mieliście pojęcie, że istnieje coś takiego jak ichtiomancja, czyli wróżenie z ruchów ryby (w Internecie znalazłam informację, iż jest to w zasadzie wróżenie z wnętrzności ryb)? Ja też nie, choć myślałam, że nic mnie już nie zdziwi. W książce znajduje się wiele interesujących mnie informacji na temat astrologii i numerologii (które do tej pory traktowałam trochę po macoszemu, w ogóle ich nie rozumiejąc),wróżenia z dłoni, frenologii, psychometrii (zdolność odczuwania i interpretowania żywej energii, która została pochłonięta przez przedmioty nieożywione),zdalnego postrzegania, telepatii, wiedzy natchnionej, energii kinetycznej, psychokinezy, magii naśladowczej, aur, fotografii kirlianowskiej i moich ulubionych podróży astralnych. Autorka poświęciła również trochę miejsca opisaniu narzędzi wróżenia, pionierów parapsychologii i mieszkańców duchowego świata (w tej części jej opinie różnią się od opinii opisywanego przeze mnie ostatnio Jamesa van Praagha, co zmusza mnie do zastanowienia się nad tym, które z nich jest bliżej prawdy).

Odczuwam lekki zawód, bo choć nie mogę ocenić tej książki jako złej, spodziewałam się czegoś, co naprawdę odczuję jak cios prosto w brzuch. Czegoś, co mnie zaskoczy i zdziwi, a tymczasem dowiedziałam się tylko niewiele więcej ponad to, co jest mi znane już od dawna. To świetna książka dla tych, którzy dopiero chcieliby wniknąć w tematykę zdolności parapsychicznych. Mimo, że autorka nie opisuje wszystkich kwestii obszernie, na pewno można traktować jej książkę jako dobry wstęp do dalszej lektury. To i owo wyjaśnia i robi to w dość przystępny sposób, idealny dla świeżo zainteresowanych. Choć jestem odrobinę zawiedziona (jakby nie patrzeć, książek o tej tematyce przeczytałam tak wiele, że mam wysokie wymagania) jest nieźle, więc do pani Browne wędruje ocena dobra.

Kilka lat temu miałam kompletnego bzika na punkcie zjawisk paranormalnych. Spędzałam godziny na forum poświęconym tej tematyce i wdawałam się w płomienne dyskusje poświęcone duchom, UFO, telekinezie, eksterioryzacji i wszystkim tym rzeczom, co do których ludzie zwykle mają wiele wątpliwości. Zainteresowania te zostały we mnie do dziś i choć nie kłócę się już o to, czy...