Ta książka to nie tylko autentyczna opowieść osoby, która konflikt izraelsko-palestyński poznała „od środka”. To przede wszystkim próba znalezienia niemożliwego – przyczyn wojny. Ale nie tylko. Autor bowiem stara się także o rozgrzeszenie. I to rozgrzeszenie podwójne – z jednej strony bowiem zdradza swoich rodaków, decydując się na współpracę z obcym wywiadem, z drugiej – zdradza swoją religię, która nie toleruje takiego postępowania.

Musab bowiem, będąc synem jednego z założycieli Hamasu (organizacja uznawana w świecie za terrorystyczną) przechodzi na stronę wroga i zaczyna współpracować jako agent izraelskiego wywiadu Szin Bet. Decyzję swą tłumaczy chęcią doprowadzenia do pokoju i zatrzymaniem samonakręcającej się spirali przemocy. Jest on zdecydowanym przeciwnikiem zabijania – akty terroru, za którymi stoją jego rodacy, budzą jego sprzeciw. Ten pogłębia się w miarę poznawania religii chrześcijańskiej, która propaguje miłość i miłosierdzie, która nakazuje kochać swych wrogów. Stojąc w moralnym rozkroku, Musab stara się chronić cały czas swoją rodzinę, a przede wszystkim ojca, będącego jego wielkim autorytetem. I robi to skutecznie.

Kim jest Musab? Zdrajcą? Bojownikiem o pokój? Zapewne i jednym i drugim. Jego rodacy nie wybaczą mu przejścia na stronę wroga, nie darują mu porzucenia wiary. I raczej nie zrozumieją jego potrzeby walki o lepsze jutro, o zażegnanie trwającego konfliktu.

Czym wobec tego jest książka „Syn Hamasu”? Moim zdaniem dobrze napisaną historią młodego człowieka, przed którym stanęły moralne i życiowe dylematy. Jest ona też swoistym samooczyszczeniem – próbą wytłumaczenia się ze swego postępowania, niekiedy „wybielenia” się.

Jedno jest pewne – jest to książka, która rzuca sporo światła na konflikt, który zna praktycznie każdy. Nie każdy jednak go rozumie. Może lektura „Syna Hamasu” pomoże?

Bartek Szpojda