Ciekawa, pełna anegdot opowieść o życiu i twórczości Kieślowskiego. Miłośnicy taniej sensacji muszą jednak obejść się smakiem, gdyż nie znajdą tu brukowych informacji.

Kieślowski bardzo interesująco wspomina swoje dzieciństwo. Pisze o rodzinie z szacunkiem, taktownie, ale i z humorem.
Wyjaśnia, jak został reżyserem, opowiada o pracy na planie filmowym, o etapach pisania scenariuszy, o walce z peerelowską cenzurą, współpracy ze znanymi aktorami, gwiazdami największego formatu (a nie gwiazdkami i gwiazdorzynami), scenarzystami, operatorami, o znajomościach i przyjaźniach z innymi kolegami po fachu...

Dużo jest tu ciekawostek na temat kulisów powstawania największych dzieł autora, np. genezy "Dekalogu", scen, które były planowane, ale nigdy nie znalazły się w filmach i odwrotnie - fragmentów, które zostały nakręcone spontanicznie, pod wpływem chwili.

"Autobiografia" to również wykładnia prywatnego dekalogu Kieślowskiego-reżysera i Kieślowskiego-człowieka, który był bystrym obserwatorem naszej rzeczywistości.

Mimo iż książka nie jest obszerna, bardzo zapada w pamięć.
Moja śp. babcia często powtarzała, że mądrego zawsze przyjemnie posłuchać i ta myśl towarzyszyła mi podczas lektury "Autobiografii".

Ciekawa, pełna anegdot opowieść o życiu i twórczości Kieślowskiego. Miłośnicy taniej sensacji muszą jednak obejść się smakiem, gdyż nie znajdą tu brukowych informacji.

Kieślowski bardzo interesująco wspomina swoje dzieciństwo. Pisze o rodzinie z szacunkiem, taktownie, ale i z humorem.
Wyjaśnia, jak został reżyserem, opowiada o pracy na planie filmowym, o etapach pisania...