Przed sięgnięciem po ten zbiór obiecałam sobie, że będę dozować lekturę - najwyżej dwa opowiadania dziennie, by móc delektować się prozą jednej z moich ulubionych pisarek.
Niestety, nic tego nie wyszło - wykazałam się bezwstydnym brakiem silnej woli i dosłownie połknęłam całość. Co prawda po każdym utworze robiłam sobie przerwę na różne przemyślenia, ale jednocześnie już zastanawiałam się, jakie będzie następne opowiadanie.

W zbiorze tym - jak i w innych tomach opowiadań - autorka udowadnia, że każda historia, nawet pozornie banalna i zwyczajna, może stać się niesłychanie interesującą opowieścią, jeśli zostanie ubrana w odpowiednie słowa.
Alice Munro nie pisze o niczym nieprzeciętnym i nadzwyczajnym, jej bohaterowie są realistyczni, mogliby żyć obok nas... Z drobnych gestów, rozmów, codziennych zdarzeń pisarka buduje pełne napięcia historie, od których trudno się oderwać.

Jedne opowiadania kończą się puentą, inne mają otwarte zakończenia. Wszystkie skłaniają do refleksji i każą na chwilę zatrzymać się nad opisywanym światem. Nie sposób przejść obok nich obojętnie, nie sposób po odłożeniu książki na półkę, przestać o niej myśleć.
W tym na pewno tkwi niesamowita siła i niepowtarzalność prozy wybitnej pisarki.

Wielkim atutem jest także styl, który łączy powściągliwość z bogactwem słowa. Wiele odnajdziemy tu fragmentów, w których Munro żongluje słowami, tworząc zwracające uwagę porównania czy opisy. Zwykle to jedno zdanie lub kilka zdań, do których się wraca i które się smakuje jak najbardziej wykwintne delicje.

Dla mnie autorka jest niekwestionowaną kandydatką do literackiej Nagrody Nobla i trzymam za nią kciuki!

Polecam przede wszystkim tym, którzy lubią historie realistyczne, ale niebanalne i nieszablonowe oraz doceniają w literaturze jej formę, która - mimo wielkiego kunsztu - nie przerasta treści.

Przed sięgnięciem po ten zbiór obiecałam sobie, że będę dozować lekturę - najwyżej dwa opowiadania dziennie, by móc delektować się prozą jednej z moich ulubionych pisarek.
Niestety, nic tego nie wyszło - wykazałam się bezwstydnym brakiem silnej woli i dosłownie połknęłam całość. Co prawda po każdym utworze robiłam sobie przerwę na różne przemyślenia, ale jednocześnie już...