Gdybym usiadła naprzeciwko ciebie i kazała ci zdefiniować magię jednym słowem, miałbyś z tym problem, prawda? Dla każdego z nas magia wygląda inaczej, objawia się w innych aspektach życia. Na przykład dla mnie magią jest wschód słońca. Moment, w którym otoczenie budzi się do życia a te organizmy, które żerują nocą, zadają w sen. Początek i koniec. Nieodłączny element łańcucha, jakim jest życie. Jacek Piekara, autor powieści „Alicja”, znalazł równie piękną definicję magii. Jest ona tak samo skomplikowana, jak prosta i niemal sama cisnąca się na usta: człowiek.
Czy obecność kogoś w naszym życiu może je zmienić o sto osiemdziesiąt stopni? Sprawić, że wreszcie marna, szara egzystencja nabierze kolorów i odnajdzie się długo poszukiwany sens codziennego wstawania z łóżka o poranku? Osoba, której zdecydujemy się dać coś od siebie, a nie tylko brać dla własnych korzyści. Kimś takim była Alicja – czternastolatka w starych tenisówkach i wytartych dżinsach, która pewnego dnia zapukała do drzwi Aleksa – użalającego się nad swoim życiem dziennikarza, który próbuje odnalaźć się w branży filmowej jako scenarzysta.
To był zwykły dzień. Aleks, jak zwykle, siedział przy komputerze i starał się po raz setny poprawić swój scenariusz, aby wreszcie wytwórnie filmowe się nim zainteresowały. Kątem oka obserwował bawiące się dzieci, a także wścibską sąsiadkę, która patrzyła na nie krzywo ze swojego okna. Moment, kiedy piłka wleciała do mieszkania Aleksa, przy okazji zamieniając szybę jednego z okien w kupkę szklanych odłamków, był początkiem przygody, jaką dla Aleksa było poznanie Alicji. Kiedy ta dziewczynka zapukała do jego drzwi, nie miał pojęcia, jaki będzie miała ona wpływ na jego życie. A prawda jest taka, że z każdym dniem popychała jego egzystencję ku lepszemu. Pozwoliła mu na nowo odnaleźć dawnego siebie: pewnego siebie, pododnego mężczyznę, który spędzał wieczory z przyjaciółmi, a noce, z najróżniejszymi kobietami.
Okazało się jednak, że znajomość z Alicją wcale nie będzie taka łatwa. Bo cóż pomyślą ludzie, widząc, że czternastoletnia dziewczynka przychodzi niemal codziennie do mieszkania obcego mężczyzny po trzydziestce? Na drodze do szczęścia stanie im wiele przeciwności, jednak czy dotrą do szczęśliwego końca? Bo łączyło ich coś więcej niż przyjaźń, jednak nie uczucie łączące kobietę i mężczyznę. Znajomość ta jest wybitnie trudna do zdefiniowana...

Czy tajemniczy kruk, którego Aleks widuje w snach, będzie miał wpływ na jego życie? I czym naprawdę jest Ciemny Las: magiczną krainą ukrytą przed zwykłymi ludźmi czy zwykłą projekcją wyobraźni? I wreszcie: jakie przeznaczenie ma Aleks? Odpowiedź na te i wiele innych pytań odnajdziecie w powieści Jacka Piekary „Alicja”. Książka ta jest podzielona na dwie części (ja mam akurat obie części w jednej książce, choć wiem, że wydawane są także osobno). „Alicja i Miasto Grzechu” oraz „Alicja i Ciemny Las” są zdecydowanie różne od siebie. Tak naprawdę fantastyką można nazwać chyba tylko drugą część, ale w całej powieści czuje się magię. Może nie objawia się ona w zaklęciach wypowiadanych przez brodatych czarowników, może nie ma w niej biegających po ulicach troli z wielkimi maczugami. Ale tą magie się czuje. Jacek Piekara zdecydowanie wiedział, co robi.

Ocena własna: 7/10

Gdybym usiadła naprzeciwko ciebie i kazała ci zdefiniować magię jednym słowem, miałbyś z tym problem, prawda? Dla każdego z nas magia wygląda inaczej, objawia się w innych aspektach życia. Na przykład dla mnie magią jest wschód słońca. Moment, w którym otoczenie budzi się do życia a te organizmy, które żerują nocą, zadają w sen. Początek i koniec. Nieodłączny element...