Z Balzakiem nigdy nie było mi po drodze. Będąc młodym pacholęciem zaczytywałem się Vernem i Dumasem, więc nie była to kwestia awersji do XIX-wiecznego francuskiego pisarstwa. No, ale czym innym jest pochłanianie opowieści o awanturnikach, rozbitkach, muszkieterach czy wynalazcach, a czym innym zamęczanie się historiami o kobietach w „wieku balzakowskim”. Równie dobrze mógłbym słuchać z uwagą opowieści ciotek na rodzinnych spotkaniach.

W wieku bardziej dojrzałym, gdy odkryłem ile frajdy może przynieść obcowanie z pisarstwem Hugo czy Zoli i dowiedziałem się, że kobieta w wieku balzakowskim to 30-latka, a nie fertyczna, gadatliwa 50-latka, jak wcześniej sobie wyobrażałem, zacząłem dopuszczać możliwość sięgnięcia po którąś z powieści wąsatego grubaska. Dość przypadkowy wybór padł na „Lilię w dolinie”, spisaną w formie listów opowieść o młodym arystokracie Feliksie de Vandenesse i jego platonicznej miłości do hrabiny de Mortsauf. Ponad 180 lat od powstania powieść o relacjach młodzieńca z zamężną kobietą nie wywołuje już takich emocji jak w chwili publikacji, miejscami może wręcz śmieszyć konwenansami czy moralnymi rozterkami. Górnolotne deklaracje „obowiązkiem mężczyzny jest spokojnie umrzeć za ojczyznę, szczęściem zaś może być dlań oddać życie za kobietę” albo „boleść jest bezmierna, radość ma swoje granice” nie przystają do dzisiejszego świata, ale czyż po chwili zastanowienia nie niosą ze sobą odtrutki dla dzisiejszych, cynicznych deklaracji i postaw?

To czego może zazdrościć Balzakowi większość współczesnych pisarzy to nieprawdopodobna wręcz zręczność w kreowaniu opisów. Nie musimy wiedzieć kim byli forysie czy czym są budleje, ale i tak jesteśmy w stanie zrekonstruować opisany przez Balzaka świat ze wszystkimi detalami i kolorami. Być może emocje przeminęły, ale rzemiosło pozostało i dzięki temu czyta się nadal znakomicie. Wszystkim, dla których przebrnięcie przez rozterki XIX wiecznego młodzieńca będzie wyzwaniem ponad siły, polecam chociaż ostatnie kilka stronic „Lilii w Dolinie”, czyli list Natalii do Feliksa de Vandenesse. Spisany pięknym językiem dowód, że świat wokół zmienił się nie do poznania, ale my wcale.

Z Balzakiem nigdy nie było mi po drodze. Będąc młodym pacholęciem zaczytywałem się Vernem i Dumasem, więc nie była to kwestia awersji do XIX-wiecznego francuskiego pisarstwa. No, ale czym innym jest pochłanianie opowieści o awanturnikach, rozbitkach, muszkieterach czy wynalazcach, a czym innym zamęczanie się historiami o kobietach w „wieku balzakowskim”. Równie dobrze...

Smutna historia o kobiecie, nad którą znęcał się podły mąż. Przez wiele lat hrabina cierpiała w milczeniu, dla dobra dzieci, i ukrywała przed światem swoją tragedię. Pewnego razu poznała młodziutkiego hrabiego Feliksa. Zakochali się w sobie i mogliby zaznać trochę szczęścia, gdyby na przeszkodzie nie stanęły zasady moralne - kobieta nie mogła się zdobyć na zdradzenie męża. Dlatego właśnie zakochany Feliks porównuje ją do lilii, symbolu niewinności.

Smutna historia o kobiecie, nad którą znęcał się podły mąż. Przez wiele lat hrabina cierpiała w milczeniu, dla dobra dzieci, i ukrywała przed światem swoją tragedię. Pewnego razu poznała młodziutkiego hrabiego Feliksa. Zakochali się w sobie i mogliby zaznać trochę szczęścia, gdyby na przeszkodzie nie stanęły zasady moralne - kobieta nie mogła się zdobyć na zdradzenie męża....

Jak dla mnie wybitna pod względem języka. Forma i styl godny nietuzinkowego pióra. Cała opowieść napisana jest w formie listu, a właściwie dwóch listów, przez co niewiele w niej dialogów, akcja posuwa się do przodu, ale w takim swoim tempie. Opis zaś emocji, przemyśleń i odczuć napisany pięknym językiem. Dla mnie super!

Jak dla mnie wybitna pod względem języka. Forma i styl godny nietuzinkowego pióra. Cała opowieść napisana jest w formie listu, a właściwie dwóch listów, przez co niewiele w niej dialogów, akcja posuwa się do przodu, ale w takim swoim tempie. Opis zaś emocji, przemyśleń i odczuć napisany pięknym językiem. Dla mnie super!

To jedna z najlepszych powieści Balzaca, jaką czytałam. I najbardziej romantyczna. Opowieść o niespełnionej miłości, o nie kończącej się tęsknocie,o nadziei, o sile uczucia, które jest zdolne trwać latami... romans, który rozgrywa się na kartach tej powieści, a który właściwym romansem nie jest,właśnie przez swoje niespełnienie jest najbardziej tragiczny i zarazem najbardziej niezwykły i iskrzący od rozmaitych barw uczucia tym głębszego im bardziej niemożliwego do zrealizowania...
Przyciąganie dwojga głównych bohaterów, chemia między nimi,centymetry, które ich dzielą, a które nie mogą zostać pokonane - majstersztyk warsztatu!
Rewelacja! POLECAM gorąco!:)

To jedna z najlepszych powieści Balzaca, jaką czytałam. I najbardziej romantyczna. Opowieść o niespełnionej miłości, o nie kończącej się tęsknocie,o nadziei, o sile uczucia, które jest zdolne trwać latami... romans, który rozgrywa się na kartach tej powieści, a który właściwym romansem nie jest,właśnie przez swoje niespełnienie jest najbardziej tragiczny i zarazem...