Dex i Em. Em i Dex. I dzień świętego Swithina. O tym jest ta książka.

Emma Morley i Dexter Mayhew wspólnie spędzają noc po ceremonii zakończenia studiów. Ona – nieświadoma swojej urody, zakompleksiona idealistka w okularach, i on – popularny przystojniak z bogatego domu. Jeszcze nie wiedzą, że ta jedna jedyna noc złączy ich na przyszłe dwadzieścia lat…

Podczas czytania tej książki miałam tyle przemyśleń, że teraz nie wiem, od czego zacząć. Najprościej będzie, jeśli najpierw pochwalę rewelacyjny pomysł kompozycyjny autora. Akcja powieści jest ukazana w postaci rozdziałów, z których każdy następny opisuje ten sam dzień – 15 lipca – każdego następnego roku. Czas spędzony nad tą lekturą dosłownie rozpłynął mi się między kartkami. Te dwadzieścia lat przeżyte razem z bohaterami wydawało się być niespełna dwudziestoma minutami, tak dynamiczna i zaskakująca jest fabuła. Mimo że jest to książka typowo obyczajowa, pozbawiona pościgów, wątków kryminalnych i elementów fantastycznych, nie można się od niej oderwać. Gdy przestawałam czytać choćby na moment, cały czas myślałam nad tym, co wydarzy się dalej i musiałam, po prostu musiałam, zaraz do niej wrócić.

W tej chwili nie ma książki, której bohaterów poznałabym równie dobrze i związała się z nimi równie mocno, jak z Emmą i Dexterem. Czytając, nieustannie zastanawiałam się, do którego z nich jestem bardziej podobna i do których z moich znajomych pasują ich cechy. Nicholls w swojej książce stworzył żywych ludzi, których emocje, uczucia i przeżycia nie są obce żadnemu z nas. Stworzył historie tak realistyczne, że mogłyby się przydarzyć każdemu. I to właśnie jest w tej powieści najpiękniejsze: ukazuje ona codzienność, która może być fascynująca, taka jaka jest naprawdę – bez ubarwień, niewyidealizowana.

„Jeden dzień” jest książką o ludziach naszej epoki. Autor opisuje problemy wieku XX i XXI, poruszając takie problemy jak alkoholizm, narkomania, a także przedstawiając obecne zjawiska społeczne i trendy. Nicholls posługuje się swobodnym, nieco kolokwialnym językiem, ale jego styl pisania ma w sobie pewien specyficzny urok. Ogromnym plusem powieści są dialogi – błyskotliwe, naturalne, z poczuciem humoru. Mimo że akcja książki toczy się w czasach współczesnych, nie brak jej romantyzmu rodem z osiemnastowiecznych powieści gotyckich. No dobra, może trochę przesadzam. Z całą pewnością nie można powiedzieć, że uczucie, które połączyło Emmę i Dex’a to miłość od pierwszego wejrzenia, bo tak nie jest. To „miłość od pierwszego wspólnie spędzonego dnia, który zmienił ich życie na zawsze”, co wydaje się chyba jeszcze bardziej poetyckie.

Każdy z nas ma w swoim życiu chwile, które zmieniają go na zawsze. Te przełomowe momenty pojawiają się i przemijają, choć często nie mamy świadomości, jak ważne dla nas były. Dopiero później, siedząc i popijając herbatę z cynamonem, rozmyślamy nostalgicznie nad swoim życiem, i nagle zdajemy sobie sprawę, że to dzięki tej jednej chwili dłuższej niż kilka uderzeń serca, dzięki tej jednej godzinie, dzięki temu jednemu dniowi, jesteśmy właśnie tacy, a nie inni. Dociera do nas, że bez tego jednego dnia, całe 366 dni byłoby niczym, całe lata nie znaczyłyby zupełnie nic. Ten jeden dzień każdy odczuwa inaczej, spędza go inaczej, myśli o nim inaczej. Dla kogoś innego „ta nasza chwila” może wydawać się błaha, głupia i kompletnie bez znaczenia, bo ona wcale nie musi być doniosła, patetyczna, wielka. Jest po prostu inna dla każdego. Dla Emmy i Dextera tym dniem był 15 lipca 1988 roku. A dla Ciebie?

Dex i Em. Em i Dex. I dzień świętego Swithina. O tym jest ta książka.

Emma Morley i Dexter Mayhew wspólnie spędzają noc po ceremonii zakończenia studiów. Ona – nieświadoma swojej urody, zakompleksiona idealistka w okularach, i on – popularny przystojniak z bogatego domu. Jeszcze nie wiedzą, że ta jedna jedyna noc złączy ich na przyszłe dwadzieścia lat…

Podczas czytania...