Pan Ludwik był magazynierem w dużej firmie, pracował po 10 godzin dziennie, nigdy się nie skarżył, zawsze był wyciszony, spokojny i miły dla innych. Nie skarżył się na pracę, bo nie była dla niego gehenną, gehenną był powrót do domu: do „ukochanej” żony – prostaczki roszczeniowej, zaborczej i złośliwej, która mogłaby być „damą” - jak jej siostry, gdyby nie brak ambicji Ludwika... Miał też ukochaną córkę, która już prześcignęła matkę, będąc złośliwą i roszczeniową po dwakroć. To wszystko działo się dwa i pół roku temu, wtedy to firma została zamknięta, a pan Ludwik zwolniony. O tym wie jedynie on i córka. Pierwsze dni bez pracy były trudne, teraz ma pieniądze, więc może nadal odgrywać komedię przed żoną Ba!, teraz jest wolny: wolnością jest wynajęty pokój, spotkania ze współpracownicą, żółte buty i czerwony krawat. No i pieniądze, których mu nie brakuje, choć bogowie raczą wiedzieć skąd je bierze.
Maigret pierwszy raz „poznaje” Ludwika, gdy ten – ze zdziwieniem na twarzy i nożem w plecach – leży martwy w jednej ze ślepych uliczek w Paryżu.
Przeciętna historia, zarówno od strony kryminalnej jak i tej psychologicznej. Maigret, choć kontroluje śledztwo, wydaje się być nieobecny, znikać gdzieś w tej narracji. Nie czuć tego subtelnego napięcia, ani nawet ciągłości, a samo rozwiązanie w tym nie pomaga. Ot, przyzwoite, ale raczej z pamięci uciekające szybko.

Pan Ludwik był magazynierem w dużej firmie, pracował po 10 godzin dziennie, nigdy się nie skarżył, zawsze był wyciszony, spokojny i miły dla innych. Nie skarżył się na pracę, bo nie była dla niego gehenną, gehenną był powrót do domu: do „ukochanej” żony – prostaczki roszczeniowej, zaborczej i złośliwej, która mogłaby być „damą” - jak jej siostry, gdyby nie brak ambicji...