„Jeżeli pragniesz horroru o wilkołakach, wampirach i strzygach, odłóż grzecznie „Dziewczynę z sąsiedztwa” na półkę. Ta powieść to horror, ale Jack Ketchum nie straszy nas wymyślnymi demonami. Jego potwory spotykamy codziennie w lustrze. To bowiem horror o najbardziej przerażających potworach, jakie chodzą po Ziemi – ludziach. Jest wstrząsająca, okrutna i długo nie pozwala zasnąć. Ani przejrzeć się w lustrze.” – Robert Ziębiński, Newsweek Polska

~*~

Jest to opowieść zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Sam ten fakt wywiera mocne oddziaływanie na psychikę czytelnika. Dodatkowo liczne opinie i wstęp.
O co z nimi chodzi?
Już pierwsza strona tego wydania zawiera 9 opinii.
Czytając je zaczynasz się zastanawiać, co takiego ma w sobie ta książka. Dwie strony dalej - wstęp napisany przez samego Stephena Kinga. Między szeregiem mniej lub bardziej subtelnych pochwał trafia się na spoilery, które, przynajmniej mnie, nie opuszczały.
Czytając tę powieść wciąż wypatrywałam wspomnianych przez Kinga scen.
Bezustannie towarzyszyły mi ciągłe oczekiwanie, mocniejsze bicie serca na widok rzymskich cyfr (książka podzielona jest na części, oznaczane właśnie rzymskimi cyframi) i pytanie - jak daleko się tym razem posuną? Naprawdę chciałam poznać tę historię, zobaczyć, przeżyć.
Czy o taki efekt chodziło wydawcy? Być może.

~*~

Sama książka na początku wydaje się dość niewinna. Bardzo przypominała mi historyjki pisane przez R.L Stine'a. Bohaterowie w średnim wieku 12-13 lat, Ameryka, świat dość odmienny od naszego. W tej początkowej niewinności szukałam zapowiedzi późniejszych wydarzeń. Zapowiedzi "Piekła" naprawdę nie dawały spokoju.
A kiedy już się zaczęło...
W niezwykłym tempie pochłaniałam stronę za stroną. Czy to już się wydarzy? Czy już?

~*~

Bardzo spodobały mi się słowa autora, które umieścił w komentarzu na końcu książki. Dokładnie opisały moje odczucia - "Nie chodzi o to, że wczuwam się w sytuację ofiar, ale ja też mam przecież sutki.". W dodatku przyznał, że socjopaci przerażają go i doprowadzają do szału.
Znam to. Znienawidziłam Ruth i kiedy tylko pojawiała się na kartach powieści czułam wkurzenie i gniew. Ale nie mogłam nic z tym zrobić...

~*~

Nie była to dla mnie powieść "przerażająca", ale na pewno poruszająca. Udało jej się wzbudzić we mnie emocje, co sprawiło, że wprost nie mogłam się od niej oderwać.
I choć zakończenia całości i tego, co spotkało Meg, byłam w stanie się domyślić, to i tak wciąż czekałam. Czekałam i czytałam, by poznać odwiedź na krótkie, ale i mocno nurtujące pytanie - jak?

Przyłapałam się na tym, że w pewnym momencie stanęłam w roli widza, który sam przyłączyłby się do "protegowanych" Ruth. Na szczęście autor w rozdziale 42 uświadomił mi to i sprowadził na ziemię.
Co zrobiłabym, będąc na miejscu Davida, naszego narratora?
W pewnych momentach boję się o tym myśleć.

~*~

Zaraz po przeczytaniu nie byłam pewna, czy ta książka naprawdę była tak dobra jak mówią. Następnego dnia mam już jednak tą pewność.
Dość, że prezentuje Czytelnikowi wstrząsającą historię, to jeszcze pozwala poznać siebie i zastanowić się nad swoją moralnością.
Czy dałbym się omotać poczuciu władzy? Czy stałaby się dla mnie narkotykiem? Czy byłbym taki jak Woofer?

Ile wytrzymałbym na miejscu Meg?

Wciąż szukam odpowiedzi na te pytania, zaś powieść "Dziewczyna z Sąsiedztwa" trafia na półkę między moje ulubione książki.

„Jeżeli pragniesz horroru o wilkołakach, wampirach i strzygach, odłóż grzecznie „Dziewczynę z sąsiedztwa” na półkę. Ta powieść to horror, ale Jack Ketchum nie straszy nas wymyślnymi demonami. Jego potwory spotykamy codziennie w lustrze. To bowiem horror o najbardziej przerażających potworach, jakie chodzą po Ziemi – ludziach. Jest wstrząsająca, okrutna i długo nie pozwala...