Jakiś czas temu otrzymałam książkę, o której coraz częściej pisze się na blogach i to naprawdę pozytywnie. Mam na myśli „Niebieskiego ptaka” autorstwa Piotra Wojasza.

Jak wynika z opisu, to opowieść osadzona w czasach PRL-u, pełna poczucia humoru, pikanterii, klimatu tamtych lat, odkrytych tajemnic ze świata cinkciarzy, złodziei, prostytutek, tętniącą życiem.

Zresztą wystarczy podsunąć piękną okładkę - po której ja cały czas musiałam wodzić palcami, aby przekonać się, czy aby na pewno nie ma na niej różnych pęknięć, jakie widoczne były mym oczom - żeby przekonać się, że mamy do czynienia z tamtym okresem w historii naszego kraju.

Powieść opowiedziana została z punktu widzenia autora, więc trudno odciąć się od oceniania samego pana Wojasza. Mi się wydał postacią o ciekawej osobowości, nie dającą się wepchnąć do odpowiedniego schematu. Z niekłamanym zainteresowaniem śledziłam jego losy, osoby, tkwiącej w samym środku wydarzeń, o których krążyły opowiastki przekazywane na różnych prywatkach.

Przewracałam kartki raz ze śmiechem, by potem kręcić głową z niedowierzaniem lub zgrozą, zmieszaniem, co i Wy, zapewniam, będziecie robić. Dużo się dzieje, bo i znajomi pisarza – do których zresztą człowiek przywiązują się do tego stopnia, iż wydaje się, jakby sam widział go na własne oczy (mi zapadł w pamięci oczywiście Adam oraz pewien incydent z owym panem, ale również grono staruszek) - byli nietuzinkowi, mający w zanadrzu wiele historii. Jasno z nich wynika, że tamtejszy światek umiał się bawić, manipulować i szaleć za zielone, a reszta społeczeństwa nie tylko się na ich widok nie krzywiła, a nawet kłaniała!

Nie dowierzałam, kiedy zauważyłam, że do końca zostało mi już tylko kilka kartek, ponieważ wchłonęłam tę niecodzienną spowiedź niczym gąbka. Nie potrafiłam się oderwać, a choć niektórzy twierdzą, że opisy nużą, to ja mówię stanowcze NIE, gdyż język tej pozycji jest naprawdę przystępny, zaś styl plastyczny. W poczuciu życia śmietanki towarzyskiej (niekoniecznie chlubnej) oraz i innych spraw pomocne były słówka oraz wyrażenia, którymi wtedy operowano, a jakie przeniesiono na karty tego dzieła. Natomiast dosadne przedstawienie scen erotycznych sprawia, że człowiek wręcz musi czuć się zaangażowany.

Pozycja obowiązkowa dla tych, którzy nie wiedzą, co oznacza tytuł, sądzą, że napisano już wszystko o Polsce pod wpływami Stalina lub żyli w tamtych czasach. A już na pewno dla tych, co właśnie nic o takiej sytuacji nie wiedzą. W wiele z rzeczy, o jakich była mowa, nie byłam w stanie uwierzyć – do tego stopnia były dziwaczne, obrzydliwe czy fascynujące, co jest jak największym plusem tego typu książki. Wyróżnia się pod względem budowania atmosfery, jak i podjętego tematu.

Czuję pewien niedosyt, mimo ponad czterystu stron, jakie dano mi przeczytać – zakończenie wydaje mi się urwane, albo po prostu chciano mi przekazać coś, czego nie dane było mi odczytać.

Mimo to, a może właśnie dlatego, jestem pewna, że wielokrotnie będę powracać do debiutu Piotra Wojasza.

Jakiś czas temu otrzymałam książkę, o której coraz częściej pisze się na blogach i to naprawdę pozytywnie. Mam na myśli „Niebieskiego ptaka” autorstwa Piotra Wojasza.

Jak wynika z opisu, to opowieść osadzona w czasach PRL-u, pełna poczucia humoru, pikanterii, klimatu tamtych lat, odkrytych tajemnic ze świata cinkciarzy, złodziei, prostytutek, tętniącą życiem.

Zresztą...