Po przeczytaniu "Bohuna" uznałem Komudę za pisarza przeciętnego raczej, niewyróżniającego się niczym, co mogłoby mnie skłonić do lektury innych jego powieści. Namówiony przez znajomego nie oparłem się jednak "Samozwańcowi" i ku swojemu zdziwieniu rzecz całą przeczytałem w dwa jedynie, dość długie wprawdzie wieczory. Historia znana miłośnikom naszych dziejów nadzwyczaj dobrze, fabuła bowiem osnuta jest na kanwie moskiewskiej wyprawy Dymitra zwanego Samozwańcem, domniemanego natenczas syna cara Iwana Groźnego, który po czapkę Monomacha sięgnął z poparciem polskiego króla Zygmunta III Wazy. Swego czytelnika Komuda nie oszczędza. Wykreowany przez niego świat w niczym nie przypomina romantycznych powieści Sienkiewicza. Polska szlachta (w tym główny bohater utworu, Jacek Dydyński) to w najlepszym razie banda warchołów trochę na podobę "kmicicowej kompaniji", w najgorszym zaś gromada opryszków i pospolitych morderców. W istocie, ludzkie życie ceni się tam bardzo nisko, co nie dziwi specjalnie nikogo, kto choćby pobieżnie poznał realia tamtej epoki (zainteresowanych odsyłam choćby do książki Jarosława Marka Rymkiewicza o Samuelu Zborowskim). Dla odmiany jednak miłujący wolność szlachcic polski przeciwstawiony został "Moskwicinom", dla których autor powieści żywi przesadną wręcz pogardę.

Po przeczytaniu "Bohuna" uznałem Komudę za pisarza przeciętnego raczej, niewyróżniającego się niczym, co mogłoby mnie skłonić do lektury innych jego powieści. Namówiony przez znajomego nie oparłem się jednak "Samozwańcowi" i ku swojemu zdziwieniu rzecz całą przeczytałem w dwa jedynie, dość długie wprawdzie wieczory. Historia znana miłośnikom naszych dziejów nadzwyczaj...