Paryż jest legendarny. Nazywany miastem miłości, jest miejscem, do którego z największą chęcią udają się zakochani. Poza tym, to jeden z największych ośrodków mody oraz wyjątkowa kolebka sztuki. Właściwie każdy człowiek wie, z czego słynie stolica Francji. Pomyślałoby się, iż wobec tego nie tak trudno jest napisać pasjonującą powieść, której akcja rozgrywa się właśnie w Paryżu - różnorodnym, artystycznym, wyjątkowym w wielu dziedzinach: kuchni, modzie... Pani Grocholska okazała jednak niezwykły talent do zaprzepaszczenia świetnej okazji na napisanie dobrej, klimatycznej książki.
Historyjka przedstawiona w "Paryskim spadku" jest kontynuacją "Paryskiej pokojówki". To dalszy ciąg przygód Agnieszki, młodej absolwentki wydziału sztuk pięknych uniwersytetu w Poznaniu, która żyje w komunistycznej Polsce, lecz całym swoim sercem kocha Paryż. Właściwie wszystko, co wiąże się z tym miastem, jest dla niej obiektem kultu. Tak też, na co drugiej stronie książki czytamy o czymś "paryskim". Paryskie jest powietrze, paryski jest humor, dzień, wieczór, ranek, noc, dowcip, bulwar, paryskie jest jedzenie, wino, mieszkanie... Jednym słowem: PARYŻOMANIA. W pewnym momencie czytania stało się to tak irytujące, że nie mogłam znieść kolejnego "paryskiego" epitetu. Rozumiem fascynację, ale fanatyzm nie jest zdrowy.
W każdym razie, głównym wątkiem powieści jest poszukiwanie prawdziwej przyczyny śmierci Napoleona, "paryskiego kloszarda", "paryskiego przyjaciela", który zostawił Agnieszce i Ewie w spadku swoje mieszkanie (pamiętajcie, że paryskie!). Powszechnie uważa się, że Napoleon popełnił samobójstwo, rzucając się do Sekwany, jednak wkrótce staje się jasne, iż ktoś musiał pomóc mężczyźnie w pożegnaniu z tym światem. Dlatego Agnieszka wciela się w rolę detektywa - amatora i próbuje własnymi siłami rozwikłać tę sprawę. Bardzo amatorsko.
Większość wydarzeń w "Paryskim spadku" wydawała mi się bardzo naciągana, całość napisana jakby naiwnie, w ugrzeczniony sposób. Choć główna bohaterka jest kreowana na młodą dziewczynę z pazurem, w rzeczywistości jest papierowa, sztuczna, nieprzekonywująca. Czarne charaktery nie przerażają, a nawet artyści nie malują się w oczach czytelnika jako intrygujące, indywidualne postacie.
Co się tyczy rzeczy irytujących, muszę wymienić jeszcze jedną. Strasznie denerwowało mnie mówienie o van Goghu per "Vincent". Tak jakby główna bohaterka, Agnieszka, była z malarzem na "ty" i opowiadałaby o nim jako o zaufanym koledze od kieliszka.
Właściwie nie była to książka, którą czytałam jak za karę. Przystępny język sprawił, iż szybko przewracałam kartki i nie czułam się szczególnie znudzona. Koniec końców jednak, "Paryski spadek" to po prostu zwyczajne czytadło, które może być "zapchaj dziurą" na nudny wieczór. Nie powinniśmy się jednak spodziewać po dziele pani Grochowskiej niczego więcej. O, może poza akcją "PRO SOLIDARNOŚĆ" i sztucznym zachwalaniem Lecha Wałęsy. Co kto lubi...

Paryż jest legendarny. Nazywany miastem miłości, jest miejscem, do którego z największą chęcią udają się zakochani. Poza tym, to jeden z największych ośrodków mody oraz wyjątkowa kolebka sztuki. Właściwie każdy człowiek wie, z czego słynie stolica Francji. Pomyślałoby się, iż wobec tego nie tak trudno jest napisać pasjonującą powieść, której akcja rozgrywa się właśnie w...