„Herbaciarnia Madeline” to książka pełna ciepła, zapachu herbaty i… zakwasu chleba. To właśnie on, zamknięty w niewielkich plastikowych torebeczkach, staje się cichym bohaterem całej powieści i motorem napędzającym kolejne wydarzenia. A wszystko zaczyna się bardzo niewinnie, kiedy pięcioletnia Gracie znajduje na progu domu ową torebeczkę zakwasu wraz z upieczonym już Chlebem Przyjaźni Amiszów i przekonuje mamę, Julię Evarts, by skosztowała, a potem upiekła własny.

Sprawa nie jest jednak taka prosta, gdyż list dołączony do niespodziewanego prezentu wyjaśnia jak „dbać” o zakwas. Trzeba go zgniatać przez kilka dni, „dokarmić” kilkoma składnikami, a na końcu podzielić i rozdać przyjaciołom nowo powstałe torebki z zaczynem. A Julia nie ma komu ich rozdać, ponieważ od lat nie utrzymuje kontaktów z przyjaciółmi ani rodzoną siostrą. Od lat, to znaczy od tragicznej śmierci jej syna. Tymczasem zakwas pęcznieje i wyraźnie domaga się nowego właściciela… W ten sposób Julia poznaje Hannah de Brisay oraz Madeline Davis.

Pierwsza z kobiet to młoda wiolonczelistka światowej sławy, przechodząca małżeński kryzys. Druga to starsza pani o niezwykle serdecznym i optymistycznym usposobieniu, która niedawno założyła tytułową „Herbaciarnię Madeline”. Choć są tak różne, stają się z czasem przyjaciółkami Julii, zupełnie zmieniając jej hermetyczny dotąd świat. Ale zmiany zachodzą nie tylko w życiu państwa Evartsów. Także pozostałe kobiety, otwierając się na siebie i poznając, zaczynają rozwiązywać dotychczasowe trudności a nawet wracać do problemów sprzed lat. Tymczasem Chleb Przyjaźni Amiszów zatacza coraz szersze kręgi, torebeczki z zakwasem wręcz się mnożą, opanowując całe miasteczko Avalon. W społeczności, w której właściwie wszyscy się znają, trudno cokolwiek ukryć, szybko więc chleb staje się tematem numer jeden. Niestety, nie wszędzie rodzi pozytywne odczucia… Czy mieszkańcy Avalonu poradzą sobie ze wzajemnymi pretensjami i wybaczą urazy?

Chociaż książce można zarzucić, że idealizuje rzeczywistość, bo w tej prawdziwej takie rzeczy się nie zdarzają, czyta się z przyjemnością. Powiem więcej – czytając, ma się ochotę usiąść w przytulnym saloniku herbacianym w towarzystwie Julii, Hannah i Madeline, z filiżanką earl grey’a i pysznym ciastkiem. Nie można się oprzeć wrażeniu, że wtedy problemy staną się jakby mniej przytłaczające a ich rozwiązanie nasunie się samo. I może chociaż przez tych kilka chwil świat będzie lepszy, pachnący herbatą i chlebowym zakwasem?

To wspaniała lektura, doskonale poprawiająca samopoczucie w długie jesienne wieczory, ale z pewnością sprawi przyjemność także w lecie czy o każdej innej porze roku i dnia. Do lektury zalecam kubek herbaty, a nawet… kawałek Chleba Przyjaźni Amiszów, na przykład czekoladowego lub z pistacjami. Przepisy znajdziemy na końcu książki. Smaczego!

Katarzyna Marondel