Dzieło DZIWNE LOSY JANE EYRE jest jednym z tych dzieł które zapadają w pamięć i stanowią przykład niemal komplentości sztuki na który składają sie wyobraźnia autora, klimat czasów i miejsca, oryginalność postaci oraz niepowtrzalność ludzkich uczuć i człowieka jako stworzenia obdarzonego nimi. Gdy to wszystko zostanie jeszcze bardzo interesująco opisane dzięki bardzo dobremu warsztatowi autorki powstać musi właśnie dzieło niezwykłe.

Znamy przysłowie "co dwie głowy to nie jedna" które każe nam spodziewać się wyniku działania, pracy lepszego niż w sytuacji gdy absorbuje jedną tylko osobę. I aż się samo narzuca pytanie czy autorka jest faktycznie jedyną twórczynią owej powieści, czy też jej proces powstawania był konsultowany, wspomagany pomysłami pozostałych znanych sióstr. Tego nie dowiemy się nigdy. Niemniej książka jak pisałam łączy płynnie kilka bardzo ważnych dla sukcesu lektury elementów, co nie zawsze ma miejsce.

Lektura owej powieści to nie tylko losy bohaterów. To podręcznik nie tylko dobrego pisania ale wiedzy na temat szerszego spojrzenia na całokształt świata powstającego w wyobraźni, dzięki której to szerszej prespektywie pobieramy naukę tego czym jest dobra powieść i zwracamy uwagę na ważnośc elementów dotąd mniej ważnych. Czy przyszło nam do głowy zastanowić się jak ważnym jest miejsce akcji dla samego wizerunku bohaterów i mocy wydarzeń jeśli dzieją się one we właściwszym dla nich otoczeniu, miejscu a nawet czasie? Ileż by magii ta powieść straciła, gdyby ktoś napisał ją dziś osadzając w czasach współczesnych gdzieś na ulicach nowoczesnego zachodniego miasta. I nie chodzi tylko o niepasujące normy społeczne, konwenanse czy strukture samego społeczeństwa z jego wewnętrznym podziałem ról. Ale i o wizerunek przedmiotów stanowiących wyposażenie domu, architekturę domu z ich gotyckim, XIX wiecznym właściwym pięknem i klimatem, o pokoje oświetlane tylko blaskiem świec umocowanych w interesujących świecznikach. O nakrycia głowy, o płaszcz który otula przed chłodem. To wszystko dodaje postaciom większej magii, czyniąc z nich autentycznymi mieszkańcami tego niedoświadczalnego dla nas świata ubiegłych stuleci. Jak ważnym jest więc to wszystko co na pierwszy rzut oka naszej wyobraźni stanowić ma tylko dekorację.

Ksiązka ma to do siebie że wywołuje u czytelnika emocje, poprzez wyżej opisany całokształt. I to jest w niej naważniejsze. Emocje nie tylko poprzez losy bohaterów, ale poprzez pomysl na samych bohaterów. Jak to trudno jest pisarzowi wymyśleć postaci nie tylko autentyczne co oryginalne. Często spotykamy się z zaskoczeniem poprzez ewolucje bohaterów, lub sami jesteśmy w stanie ją przypuszczać czytając inne książki. Tutaj przeciwnie. Zaskakuje nas toże gdy pozorna zmiana zachowania bohaterów jest tak naprawdę ukazaniem się ich nam takimi jacy byli zawsze,a co w sposób bardzo fajny udało się autorce przed nami ukryć.

Nie wiem czy to napisać wyraźniej by nie pozbawić Was ewentualnej zabawy podczas odkrycia tego spotrzeżenia, ale stanowić to może mimo wszysytko dodatkową zachętę do lektury. Poznajemy więc Jane Eyre jako nastolatkę wychowywaną przez ciotkę, która jest nielubiana i dokuczana przez kuzyna. czytamy jak zostaje oddana do restrykcyjnej szkoły pod wychowanie i widzimy ją łamiącą wszelkie nakazy dyscypliny, tak jakby dla samej satysfakcji zrobienia czegos na opak. A to tak naprawdę spokojna osoba która przy odpowiednim środowisku i klimacie otoczenia jest rozumną, wrażliwą istotą, do tego madrą co daje w sobie poznać w wieku dojrzewania i wczesnej dorosłości gdy zostaje guwernantką i opiekuje się dziewczynką w domu pana Rochetsera. Choć nie pozbawiona indywidualności, choć zdająca się w rozmowie stawiać własne zdanie ponad konwenase społeczne to jednak jest to soba wierząca, która nie czyni się bogiem ponad prawa przez Boga ustalone. Przykładem może być stanowisko wobec wielkiej tajemnicy swego chlebodawcy, które z punktu widzenia moralności uniemożliwia im bycie razem. Jane co nie trudno zgadnąć oczywiście zakochuje się wczesniej we właścicielu domu do ktorego trafia po opuszczeniu szkoły.

I nawet miłość która na końcu zwycięża i radośc, która Jane towarzyszy, ma miejsce dopiero wtedy gdy obiektywne warunki otocznia pozwalają kochankom odnaleść spokój i ukojenie w ich własnych ramionach.

Jeśli więc ktoś lubi czasy XIX wiecznej Anglii, z ich wyglądem, architekturą i pejzażami a do tego mrok, posępność, ale i miłość oraz tajemnicę wraz z oryginalnością bohaterów to książkę jak najbardziej polecam. Celowo pominęłam skupienie się na akcji powieści i jej choć cząstkowemu streszczeniu. To co naważniejsze po przeczytaniu tej książki to generalne wrażenie, emocje, które zmuszają do popatrzenia na nią od tej właśnie strony, kiedy powieść wpływa na nas nie tylko akcją ale mentalnością, klimatem i pomysłowością.

Dzieło DZIWNE LOSY JANE EYRE jest jednym z tych dzieł które zapadają w pamięć i stanowią przykład niemal komplentości sztuki na który składają sie wyobraźnia autora, klimat czasów i miejsca, oryginalność postaci oraz niepowtrzalność ludzkich uczuć i człowieka jako stworzenia obdarzonego nimi. Gdy to wszystko zostanie jeszcze bardzo interesująco opisane dzięki bardzo dobremu...