Publikacja ta stanowi osobiste rozliczenie autora z dramatami jego przeszłości. Osobiste, lecz pokrywające się z pragnieniami milionów Polek i Polaków, których w czasie wojny spotkał podobny los, co Brychta. Do analizy treści podchodzę sceptycznie, autor wykazuje "z góry" negatywne nastawienie wobec narodowości niemieckiej, nie wierzy w jej przemianę, nie szanuje wyciągniętej z żalu i chęci zamknięcia tamtego rozdziału ręki. Dziwić mu się ciężko, bowiem o tym jak ciężko jest przebaczać mówić nie trzeba, żałośnie tragiczne wspomnienia i obrazy wojennej młodości dominują i sprawiają, że autor świadomy swojego przesadyzmu, o czym wspomina w zakończeniu, nie potrafi patrzeć inaczej. Cała podróż stanowi dla niego coś w rodzaju terapii, ciężko więc subiektywnie wyciągnąć z niej wnioski pod kątem faktycznym i dziennikarskim, innym niż osobistym Brychta, . Autor przedstawia nam jednak prawdę, że niektórzy Niemcy faktycznie czują żal inni jednak tylko udają i podejrzewam, że o przedstawienie właśnie tego wniosku w tym utworze chodziło. Książkę czyta się ciekawie, Brychta cechował niesamowity dar do prowadzenia powieści w sposób notorycznie wciągający i zarazem delikatny, potrafił poruszać trudne tematy łagodnie, ale i równocześnie dosadnie i interesująco. Mimo, że sam był złym człowiekiem, był równocześnie bardzo dobrym pisarzem i choć z jego poglądami można zgadzać się lub nie, dzieła jego z pewnością nie staną się nigdy stratą czasu dla czytelnika żądnego skłonień do rozmyślań i rozważeń trudnych spraw historycznych.

Publikacja ta stanowi osobiste rozliczenie autora z dramatami jego przeszłości. Osobiste, lecz pokrywające się z pragnieniami milionów Polek i Polaków, których w czasie wojny spotkał podobny los, co Brychta. Do analizy treści podchodzę sceptycznie, autor wykazuje "z góry" negatywne nastawienie wobec narodowości niemieckiej, nie wierzy w jej przemianę, nie szanuje...