Niewielka objętościowo książka Christy Maerker przedstawia jedną z najsłynniejszych par małżeńskich: Marilyn Monroe i Arthura Millera. Na stu osiemdziesięciu pięciu stronach autorka szuka odpowiedzi na pytanie co połączyło legendarną aktorkę lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, powszechnie postrzeganą jako bogini seksu i amerykańskiego dramaturga, scenarzystę i eseistę, zdobywcę Nagrody Pulitzera. Arthur Miller był trzecim mężem Marilyn – pierwszy raz wyszła za mąż mając szesnaście lat. Za drugim razem poślubiła Joego DiMaggio, sławnego baseballistę. Oba te małżeństwa zakończyły się niepowodzeniem – trzecie nie było bardziej szczęśliwe. Arthur i Marilyn rozstali się po pięciu latach.

Christa Maerker zestawia ze sobą biografie Monroe i Millera, opisuje historię ich związku, przedstawia także bibliografię utworów Arthura Millera i filmografię Marilyn. Książka zawiera również zdjęcia: wybrane fotografie pary z krótkim komentarzem autorki.
Sporym minusem jest panujący na kartach książki chaos. Autorka w pierwszym rozdziale opisuje początek romansu pary: opowiada, w jaki sposób Arthur i Marilyn zawarli znajomość, jakie wywarli na sobie wrażenie, jakie przeszkody stanęły na drodze ich związku – i nagle urywa opowieść, w następnym rozdziale przedstawiając biografię Millera od wczesnego dzieciństwa począwszy. Trzeci rozdział, to utrzymana w podobnym tonie historia życia Marilyn. Dopiero czwarty rozdział przynosi ciąg dalszy przerwanej historii.

Choć Maerker próbuje odsłonić prawdziwą wersję wydarzeń, nie udaje się jej całkowicie uciec od stereotypów. Marilyn, mimo oczytania i inteligencji, zawsze pozostaje atrakcyjniejszą stroną w małżeństwie, uczucie Arthura Millera ukazywane jest więc głównie przez pryzmat seksualnej fascynacji. Sposób postrzegania związku Millera i Monroe przez media dobrze oddaje pewien cytat z książki: „Stwór, jaki powstaje z takiej symbiozy, ma tylko jedną głowę i tylko jedno ciało. Jego głowę i jej ciało.” Choć autorka teoretycznie próbuje temu zaprzeczyć, powiela jednak pewne schematy. Popełnia przy tym częsty błąd biografów: posługuje się pewnymi kliszami, wartościuje, ocenia, z góry przesądza jak dana sytuacja powinna być postrzegana przez czytelników.

Minusem pozycji jest bez wątpienia niezbyt udane tłumaczenie. Część metafor używanych przez autorkę wypada nieskładnie, miejscami w zdaniach szwankuje szyk, co zmusza do mozolnego odszyfrowywania ich sensów.
„Marilyn Monroe i Arthur Miller” ma jednak i mocne strony: najważniejszą z nich jest opowiedziana historia, która poniekąd broni się sama. Mimo upływu lat fenomen Monroe nadal nie słabnie, a jej wielbiciele niewątpliwie chętnie sięgną po tę książkę, by móc dowiedzieć się, jak wyglądały ostatnie lata życia słynnej aktorki.

Maria Guzelak-Robaszkiewicz