Bardzo ciekawa książka stanowiąca mocne apologetyczne wprowadzenie dla miłośników klasycznej liturgii rzymskiej. Do sięgnięcia po nią zachęca już bardzo ładna oprawa i skład. Dzieło jest przede wszystkim przydatne raczkującym w temacie powrotu do źródeł Tradycji rzymskiej. Komuś o bardziej zaawansowanej wiedzy doda kolejnych argumentów i przedstawi garść ciekawych cytatów. Autor rozprawia się z panującymi stereotypami dot. Mszy klasycznej (zwanej potocznie, choć niepoprawnie co słusznie wyjaśnia, trydencką) oraz kreśli prawdziwy przekaz na temat zachowania jednego języka liturgicznego, bogactwa obrzędów i symboliki oraz niezmiennej treści wiary zachowanej w modlitwie Kościoła. Nieprzeciętnym atutem książki jest jej ubogacenie wieloma cytatami zarówno uznanych autorytetów kościelnych (jak Benedykt XVI, kard. D.C. Hoyos),jak i bojowników rewolucji liturgicznej (jak Paweł VI, abp P. Marini). Na szczególną uwagę zasługują zapiski obserwatorów posoborowych przemian (np. J. Iwaszkiewicza). Dzieło wieńczy pięknie ujęte zakończenie, podsumowujące zasadnicze wnioski z całej pracy, podejmujące w skrócie refleksje nad sensem obecnego kryzysu wewnątrzkościelnego oraz pokazujące nadzieję na odnowioną przyszłość Kościoła Bożego. Autor stara się być bardzo pokorny, choć chlubi się przywiązaniem do klasycznego rytu rzymskiego, nie zachęca do wywyższania się z tego powodu. Nie stroni także od punktowania gdzie trzeba niewątpliwie błędnych kroków reformy liturgicznej, co także wpływa pozytywnie na obiektywizm spojrzenia. Pomimo utraty na aktualności statusu prawnego po 16 VII 2021 r. wciąż warto sięgnąć po tę pozycję do walki o wierność temu „w co wszędzie, w co zawsze, w co wszyscy wierzyli”, zachowując to w skarbcu liturgicznym Kościoła.

Bardzo ciekawa książka stanowiąca mocne apologetyczne wprowadzenie dla miłośników klasycznej liturgii rzymskiej. Do sięgnięcia po nią zachęca już bardzo ładna oprawa i skład. Dzieło jest przede wszystkim przydatne raczkującym w temacie powrotu do źródeł Tradycji rzymskiej. Komuś o bardziej zaawansowanej wiedzy doda kolejnych argumentów i przedstawi garść ciekawych cytatów....

Polecam każdemu,szczególnie osobom niechętnym wobec starej mszy.

Polecam każdemu,szczególnie osobom niechętnym wobec starej mszy.

świetna książka.
W prosty i zrozumiały sposób tłumaczy Mszę Trydencką i przedstawia proces zmiany liturgii.
Szczególnie cenna dla osób, które znają temat pobieżnie, albo wcale

świetna książka.
W prosty i zrozumiały sposób tłumaczy Mszę Trydencką i przedstawia proces zmiany liturgii.
Szczególnie cenna dla osób, które znają temat pobieżnie, albo wcale

Bardzo dobre wprowadzenie w kontekst sprawowania liturgii tradycyjnej. Tracące trochę na aktualności przez nieszczęsne ostatnie decyzje Watykanu, ale nie traci na wartości proste wytłumaczenie o co chodzi w tradycji.
Polecam, szczególnie dla początkujących i tych, którzy krytykują to czego nie znają.

Bardzo dobre wprowadzenie w kontekst sprawowania liturgii tradycyjnej. Tracące trochę na aktualności przez nieszczęsne ostatnie decyzje Watykanu, ale nie traci na wartości proste wytłumaczenie o co chodzi w tradycji.
Polecam, szczególnie dla początkujących i tych, którzy krytykują to czego nie znają.

Książka stanowiąca fundament wiedzy o Mszy Świętej Kościoła Katolickiego przed zdewastowaniem Jej przez modernistów i heretyków pod wodzą Abp. Annibale Buginniego. Bardzo przystępnie napisana, pokazująca nauczanie Kościoła Katolickiego nie tylko od II Soboru Watykańskiego.

Książka stanowiąca fundament wiedzy o Mszy Świętej Kościoła Katolickiego przed zdewastowaniem Jej przez modernistów i heretyków pod wodzą Abp. Annibale Buginniego. Bardzo przystępnie napisana, pokazująca nauczanie Kościoła Katolickiego nie tylko od II Soboru Watykańskiego.

Głęboki smutek to uczucie, które towarzyszyło mi po przeczytaniu książki. Po poznaniu przedstawionych w książce faktów uznałem, że to, co zrobiono ze starą liturgią w Kościele Katolickim było po prostu okaleczeniem.

Jak sam tytuł wskazuje autor odnosi się do mitów związanych z Tradycyjną Mszą Świętą. Trzy pierwsze rozdziały odnoszą się właśnie do mitów i wykazują ich błędy. Ostatni rozdział ukazuje prawdę - po prostu autor mówi jak jest i dlaczego właśnie tak.

Z pewnością książka nie spotka się z szerokim odbiorem ze względu na podejmowaną tematykę. Choć sam uczęszczam na Mszę w Nadzwyczajnej Formie Rytu Rzymskiego od roku, to wiele przekazywanych treści było dla mnie nowością. Jestem zatem przekonany, że będzie to wartościowa pozycja zarówno dla tradycjonalisty jak i czytelnika niezaznajomionego z tematem.

Warto dodać, że książka w bardzo dużym stopniu opiera się na dokumentach kościoła, wypowiedziach papieży, biskupów, księży. Autor nie posługuje się więc jedynie swoim autorytetem, ale stara się znaleźć podparcie dla swoich słów jak najszerzej. I z pewnością niejednego zaskoczy, że zmiany związane z prowadzeniem NOM (Novus Ordo Misse - nowa Msza) stoją w sprzeczności do wielu postanowień Soboru Watykańskiego II, nauczaniu Jana XXIII itp. A jeszcze większym szokiem będzie przeczytanie wypowiedzi konwertyty z luteranizmu, który twierdzi, że elementy NOM byłyby zbyt liberalne dla luterańskich protestantów.
Podsumowując - warto przeczytać. A jak głosi tytuł jednego z artykułów na portalu PoloniaChristiana24 "Należy pozbyć się tej książki z domu". Niech wędruje po tych, którym otworzy oczy i ukaże piękno Mszy Trydenckiej - ogromnego skarbu Kościoła Katolickiego.

Głęboki smutek to uczucie, które towarzyszyło mi po przeczytaniu książki. Po poznaniu przedstawionych w książce faktów uznałem, że to, co zrobiono ze starą liturgią w Kościele Katolickim było po prostu okaleczeniem.

Jak sam tytuł wskazuje autor odnosi się do mitów związanych z Tradycyjną Mszą Świętą. Trzy pierwsze rozdziały odnoszą się właśnie do mitów i wykazują ich...

Książkę "wcisnęła" mi znajoma, zapalona akolitka tradsów. Zabierałam się za czytanie z wielkim sceptycyzmem, ponieważ od razu odstręczył mnie mocno sarkazm autora. Nie lubię, gdy ktoś zadziera nosa i odnosi się z wyższością do całego świata, więc nastawienie miałam takie, jakie miałam - zwłaszcza, że podejrzany wydał mi się również brak "imprimaturki". Generalnie książka w dość jasny sposób przekazuje główne argumenty zwolenników rytu tradycyjnego. Niektóre z nich są naprawdę warte przemyślenia i zwróciły moją uwagę na rzeczy, których zwyczajnie nie widziałam, chociaż wydawało mi się, że akurat w temacie wiedzę mam (np. kwestia ofiary eucharystycznej, nie "uczty", kwestia ad orientem/ad populum i wiele innych). Muszę to koniecznie wszystko sprawdzić w "praktyce" ;). Cieszę się, że ktoś mnie w sprawach wymienionych w książce uświadomił, bo faktycznie edukacja szkolna tutaj zawiodła na całej linii i jeszcze rok temu w ogóle nie miałam pojęcia, o co w tym tak naprawdę chodzi. Autor się przyłożył do pracy i stworzył coś w rodzaju kompendium, mamy nawet przedruki dokumentów, do których raczej mało komu chciałoby się dogrzebywać. To in plus - in minus niestety, unoszący się nad niektórymi fragmentami duch "teorii spisku", lekko, lecz wyraźnie wyczuwalna pogarda dla JP2 i generalnie poczucie, że "jak nie my, to się wszystko rozleci". Nie pokrywa mi się to jakoś z przytoczonym przez autora dokumentem, który wyraźnie wskazuje, iż ryt rzymski ma nie być narzędziem w rękach zwolenników jego przewagi nad NOM - a tak jest właśnie używany. Uważam równiez, iż w niektórych przypadkach przypisy sa niedostosowane do przeciętnego czytelnika. Autor wyjaśnia słowa powszechnie rozumiane, jak transcendencja, pozostawia za to bez wyjaśnienia np terminy związane ze strukturą Mszy, które (jak podejrzewam) większość populacji musi sobie jednak wyguglać.
Po lekturze nie jestem ani zwolennikiem tridentiny, ani jej przeciwnikiem - pozostaję pośrodku i szanuję obie wersje. Nie wiem, czy do końca autorowi o to chodziło - chyba nie bardzo ;),niemniej cieszę się, ze poszerzyłam swoją wiedzę w temacie.

Prócz tego - standardowe dla książki wydanej przez malutkie, niszowe wydawnictwo błędy edytorskie: spore ilości literówek, powtórzenia całych fragmentów tekstu, etc. Troszkę szkoda, biorąc pod uwagę, że to drugie wydanie :P. Niemniej, nie dziwię się - to niestety klasyka przy malutkich wydawnictwach. Jakiś czas temu czytałam biografię Evity Peron usianą taką ilością błędów, że chciałam wręcz napisać do korektora list z pogróżkami :P. Z drugiej jednak strony, czy to wina autora książki, że duże wydawnictwa wolą drukować "50 twarzy Greya"? :(

Nie wystawiam opinii, ponieważ temat jest zbyt trudny, bym mogła sobie pozwolić na ocenę.

Książkę "wcisnęła" mi znajoma, zapalona akolitka tradsów. Zabierałam się za czytanie z wielkim sceptycyzmem, ponieważ od razu odstręczył mnie mocno sarkazm autora. Nie lubię, gdy ktoś zadziera nosa i odnosi się z wyższością do całego świata, więc nastawienie miałam takie, jakie miałam - zwłaszcza, że podejrzany wydał mi się również brak "imprimaturki". Generalnie...