Dość ambiwalentną mam postawę do tej książki.
Z jednej strony niewiele wnosząca do znajomości życia MC-S dla kogoś, kto choć raz jakiś film o niej obejrzał - zatem od strony biograficznej co najwyżej dostateczna - no ale to nie ma być książka biograficzna pomimo sporej ilości faktów.
Z drugiej - historia szaleństwa - bo tak trzeba nazwać zachowanie aktorki-głównej bohaterki - napisana w sposób wyrazisty, ekspresyjny można by dodać. I to chyba największy plus tej książki - opisane szaleństwo. Troszkę tak jak z obciętym uchem van Gogha - tam artysta wpadł w szaleństwo - w książce w szaleństwo wpada bohaterka.
Z trzeciej... potężny infantylizm bohaterki.
No ludzie, aktorka, osoba, która ma maturę bo potem poszła na studia teatralne zapewne - by ktoś taki nie miał pojęcia co to jest jon? Zielonego pojęcia? Na tyle, by w czasach internetu musieć brać korepetycje by sobie tą wiedzę przypomnieć? W książce jest przedstawiona fascynacja bohaterki poznawaniem faktów, o których największy tuman za moich czasów w VIII klasie cokolwiek wiedział. Mógł to ignorować totalnie - ale piąte przez dziesiąte wiedział.
Zatem - czy naprawdę aż tak zdurniali są dziś aktorzy? Czy na potrzeby uzasadnienia, uprawdopodobnienia szaleństwa autorka z aktorki robi tumanem?
Jak oceniać osobę, która za cel swoich działań stawia sobie powtórzenie jakichś, jakichkolwiek doświadczeń sprzed prawie wieku przy zachowaniu tamtejszej technologi o ile to możliwe?
Chęć zachorowania, tylko po to, by poczuć się jak ktoś Ważny dekady temu?
Tyle,że tamta choroba, tamte wyrzeczenia miały sens, duży sens. Nie dało się inaczej. A teraz... to dziecięca zabawa w podwórku - zabawa dla zabawy.
I to jest to miotanie się przy czytaniu książki - pomiędzy poczuciem zażenowania, że takie postawy są opisywane a zaciekawieniem, czy aby na pewno opisywana jest postawa - a nie historia szaleństwa.
A język autorki nie ułatwia odpowiedniej interpretacji.
Czy rzeczywiście to postawa (wykazywana przez aktorkę), która wg autorki jest godna podziwu jeśli nie naśladowania?
Czy też to tylko (albo aż) dobry opis postępującego szaleństwa?
Ale dlaczego wtedy za tym szaleństwem idą inni?
Aktorzy decydujący się gratis pomóc?
Czy to kicz i nędzna literaturka autorki-aktorki o wydmuchanym do granic możliwości ego? Czy też głęboko przemyślana historia, która ma niepokoić i o refleksjach o szaleństwie inspirującym traktująca?
I tak się to czyta - i miota w ocenie.
A do tego totalnie poza głównym nurtem powieści, doklejona historyjka o jasnowidzkiej rodzince....

Czytelnik miota się z ocenami... Chwilami słucha (bo nie czytałem a słuchałem audiobuka o tyle przemawiającego do wyobraźni - bo czytanego przez autorkę - zatem bez cudzej interpretacji intonacją głosu chociażby) się tego z przyjemnością - chwilami z zażenowaniem prawie że.
Ilu czytelników - tyle może być opinii.
Od jednej gwiazdki zapewne do 8 - zależy które spojrzenie na książkę przyjmą.

Dość ambiwalentną mam postawę do tej książki.
Z jednej strony niewiele wnosząca do znajomości życia MC-S dla kogoś, kto choć raz jakiś film o niej obejrzał - zatem od strony biograficznej co najwyżej dostateczna - no ale to nie ma być książka biograficzna pomimo sporej ilości faktów.
Z drugiej - historia szaleństwa - bo tak trzeba nazwać zachowanie aktorki-głównej bohaterki...