Książka jest kompozycją 4 esejów z których bezpośrednio o pisaniu traktuje pierwszy, gdzie przez pryzmat swoich doświadczeń i przykładów autor daje konkretne rady i dzieli się elementami warsztatu. Drugi dotyczy kontekstu, relacji pisarz - czytelnik i szeroko pojętej interpretacji. Trzeci dotyczy zagadnień tworzenia i analizowania postaci literackich. W czwartym jest mowa o listach i Eco daje się ponieść semiotyce którą zajmował się ekspercki jako akademik.

W każdym z kolejnych rozdziałów zwiększa się ilość filozofii i rośnie skala popisów erudycyjnych, co w zależności od oczekiwań można odbierać jako zaletę lub wadę.

Fani Umberto Eco czy zainteresowani naukowo semiotyką czytelnicy będą zachwyceni. Dla kogoś zainteresowanego warsztatem literacki wystarczy pierwszy rozdział.

Książka jest kompozycją 4 esejów z których bezpośrednio o pisaniu traktuje pierwszy, gdzie przez pryzmat swoich doświadczeń i przykładów autor daje konkretne rady i dzieli się elementami warsztatu. Drugi dotyczy kontekstu, relacji pisarz - czytelnik i szeroko pojętej interpretacji. Trzeci dotyczy zagadnień tworzenia i analizowania postaci literackich. W czwartym jest mowa o...

Umberto, o dziwo, tym razem okazał się całkiem znośny.

Umberto, o dziwo, tym razem okazał się całkiem znośny.

Zbiór nierównych felietonów o literaturze. Przy czym "nierównych" nie należy odnosić do jakości języka czy treści, a raczej tematyki i wymaganego przygotowania z teorii literatury. Niektóre (powstanie "Imienia róży") czyta się lekko i przyjemnie, rodział o listach z ciekawością, za to 'uwagi nt. postaci fikcyjnych' będę chciał pewnie przeczytać jeszcze raz ...

Zbiór nierównych felietonów o literaturze. Przy czym "nierównych" nie należy odnosić do jakości języka czy treści, a raczej tematyki i wymaganego przygotowania z teorii literatury. Niektóre (powstanie "Imienia róży") czyta się lekko i przyjemnie, rodział o listach z ciekawością, za to 'uwagi nt. postaci fikcyjnych' będę chciał pewnie przeczytać jeszcze raz...

to taki trochę wywiad rzeka z samym sobą:) z młodym siedemdziesięcioparoletnim pisarzem:)) młodym - bo pisał raptem 25 lat - a to dla niego naprawdę niewiele... polecam

to taki trochę wywiad rzeka z samym sobą:) z młodym siedemdziesięcioparoletnim pisarzem:)) młodym - bo pisał raptem 25 lat - a to dla niego naprawdę niewiele... polecam

Miłośnicy twórczości autora „Imienia Róży” z radością zasiądą do lektury tej pozycji. Poznają kulisy warsztatu Umberto Eco. Dowiedzą się, jak przygotowuje się do napisania kolejnej powieści. Jak pracuje nad najdrobniejszymi detalami. Jak powstają miejsca i postacie, czy sam pomysł na kolejną historię.

Miejscami czułem się, jak na wykładzie z literatury, niż podczas rozmowy o zmaganiu się z faktem bycia pisarzem. Jest to bardziej rozprawa naukowa, niż luźne rozważania na temat literatury. Pisarz skupia się na własnej twórczości, odsłania jej zakamarki, szczegółowo opisuje niuanse i oprowadza po ścieżkach inspiracji.

Nie brakuje „Wyznaniom młodego pisarza” zabawnych anegdot i błyskotliwych uwag. Po raz kolejny dowodzi on, że jest wirtuozem słowa pisanego i że ze zbioru słów potrafi ułożyć wyrafinowaną całość. Do tego ciężka, ciężka praca, szlifowanie stylu, gromadzenie materiału i po tygodniach spędzonych nad tekstem powstaje kolejna, pasjonująca powieść.

Źródło: www.zzyciaksiazek.blogspot.com

Miłośnicy twórczości autora „Imienia Róży” z radością zasiądą do lektury tej pozycji. Poznają kulisy warsztatu Umberto Eco. Dowiedzą się, jak przygotowuje się do napisania kolejnej powieści. Jak pracuje nad najdrobniejszymi detalami. Jak powstają miejsca i postacie, czy sam pomysł na kolejną historię.

Miejscami czułem się, jak na wykładzie z literatury, niż podczas...

Eco o literaturze. Chyba to właśnie jest Eco w najlepszym wydaniu. Przy czym w książce tego typu, ewidentnie obliczonej jako jeden wielki zachwyt nad literaturą, wszystko działa na korzyść czytelnika. Czyta się błyskawicznie i z ogromną przyjemnością. Dwa główne tematy (fikcyjne postaci i listy/wyliczenia) fascynują. Jedyny zarzut, wątpliwość to rozmiary cytatów Pana Umberto z samego siebie... (wielostronicowe). Jednak polecam - w książce roi się od smacznych kąsków, prawdziwych delicji dla wielbicieli literatury.

Eco o literaturze. Chyba to właśnie jest Eco w najlepszym wydaniu. Przy czym w książce tego typu, ewidentnie obliczonej jako jeden wielki zachwyt nad literaturą, wszystko działa na korzyść czytelnika. Czyta się błyskawicznie i z ogromną przyjemnością. Dwa główne tematy (fikcyjne postaci i listy/wyliczenia) fascynują. Jedyny zarzut, wątpliwość to rozmiary cytatów Pana...

Umberto Eco urodzony w 1932 roku w Alessandrii to filozof, mediewista, estetyk, pisarz i felietonista. Na swoim koncie ma takie słynne powieści, jak Imię Róży czy Wahadło Foucaulta oraz wiele książek naukowych i eseistycznych, do których również możemy zaliczyć omawiane tu Wyznania młodego pisarza będące podsumowaniem zebranych doświadczeń. To niezwykła książka o tworzeniu fikcyjnego świata, o mocy słowa i samych książkach.

Książka nie jest poradnikiem z założenia, lecz zbiorem przemyśleń na temat własnej twórczości i tym, co z nią się wiąże, a jest dla Umberto Eco najważniejsze. Spragniony wiedzy początkujący pisarz na pewno znajdzie tu jednak dla siebie wiele wskazówek i cennych rad.

cała opinia: http://niezbednikpisarza.blogbooks.pl/2015/01/20/umberto-eco-wyznania-mlodego-pisarza/

Umberto Eco urodzony w 1932 roku w Alessandrii to filozof, mediewista, estetyk, pisarz i felietonista. Na swoim koncie ma takie słynne powieści, jak Imię Róży czy Wahadło Foucaulta oraz wiele książek naukowych i eseistycznych, do których również możemy zaliczyć omawiane tu Wyznania młodego pisarza będące podsumowaniem zebranych doświadczeń. To niezwykła książka o tworzeniu...

Jeśli ktoś z zainteresowaniem przeczytał "Zapiski na marginesie Imienia Róży" ten z pewnością powinien sięgnąć po "Wyznania młodego pisarza". Jest to kolejna porcja rozważań Umberto Eco odnośnie literatury i jej związków z czytelnikami. Sporo tu dzielenia się swoim warsztatem, sporo semiotyki, trochę refleksji i trochę ontologii. Proporcje między snuciem swobodnych rozważań a naukowych teorii literatury działa niestety na niekorzyść obcowania z tym tytułem. Eco za dużo moim zdaniem skupia się na teoretyczno-semiologicznej stronie poruszanych zagadnień, a tego rodzaju wywody potrafią znudzić. Niemniej to wciąż ciekawa lektura, no bo czyż nie każdy czytelnik nie zastanawiał się kiedyś dlaczego losy fikcyjnych postaci wzruszają go czasem bardziej niż losy realnie istniejących ludzi? I na jakiej zasadzie te fikcyjne postacie w ogóle "istnieją"? Na takie pytania Umberto Eco stara się tu odpowiedzieć, choć jak już mówiłem niekiedy zapętla się niepotrzebnie w naukowe i profesorskie wywody teoretyka literatury, co zaczyna niebezpiecznie przypominać usypiający wykład. Tak czy siak z zakresu teorii literatury "Wyznania młodego pisarza" to względnie interesująca pozycja. Można przeczytać ale nie trzeba, rzecz dla fanów tego włoskiego mediewisty i bibliofila.

Jeśli ktoś z zainteresowaniem przeczytał "Zapiski na marginesie Imienia Róży" ten z pewnością powinien sięgnąć po "Wyznania młodego pisarza". Jest to kolejna porcja rozważań Umberto Eco odnośnie literatury i jej związków z czytelnikami. Sporo tu dzielenia się swoim warsztatem, sporo semiotyki, trochę refleksji i trochę ontologii. Proporcje między snuciem swobodnych rozważań...

Przeczytajcie, jeśli chcecie wiedzieć jak powstało "Imię róży" 😊.

Przeczytajcie, jeśli chcecie wiedzieć jak powstało "Imię róży" 😊.

Tytuł książki sugeruje jej jednorodny charakter i wiedzie czytelnika na manowce. Mamy bowiem do czynienia ze zbiorem czterech esejów, które łączy temat, czyli literatura, a dzieli - w moich oczach - jakość czy też stopień osadzenia autora w rzeczywistości. O ile dwa pierwsze, traktujące odpowiednio o warsztacie Eco oraz o sztuce odczytywania tekstu, napisane są lekko i nie bez dowcipu, o tyle dwa pozostałe to mini rozprawy naukowe na temat sposobu istnienia postaci literackich oraz doniosłości zagadnienia list w literaturze. Szczególnie ten ostatni, najdłuższy z całego zbioru tekst, wywołał we mnie silne wrażenia. Rzecz nie w tym, iż nie jestem takim zwolennikiem list jak Eco; problem jest poważniejszy. Podobne wrażenie obcowania z niezamierzonym absurdem miałem już podczas lektury klasycznych pozycji z zakresu teorii literatury, po autorze "Baudolino" z pewnością spodziewałem się jednak więcej. Dość samowolnie diagnozuję tu zjawisko nieobce współczesnej filozofii, ale w przypadku takiej dziedziny jak literatura rażące jeszcze bardziej - tworzenie całych teorii, obfitych w trudne, nierzadko nowe terminy, dla opisania i rzekomego wyjaśnienia (a w rzeczywistości zaciemnienia) zjawisk, które często bądź da się objaśnić zdroworozsądkowo i prosto, bądź też nie ma potrzeby objaśniać ich w ogóle. W ten właśnie sposób tworzą się wąskie kręgi specjalistów, którym jedynie i wyłącznie dostępna jest tajemna wiedza, której zwykły śmiertelnik zgłębić nie jest w stanie.
Mnie zaś wydaje się, że literatura - jako przejaw nie tylko rozumu, precyzji i planowania, ale również wyobraźni, fantazji, dowcipu - traci przy odbiorze czysto naukowym - co jest jej zaletą. Ogromna wiedza literaturoznawcy pozwala Eco na syntetyczne spojrzenie na całość literatury, ale jednocześnie ogranicza i determinuje jego stanowisko. Zakłada on, że proces twórczy jest zawsze efektem systematycznej pracy umysłowej; odrzuca natchnienie jako kłamstwo cwaniaków, którzy pragną przydać sobie splendoru, umieścić swą twórczość o poziom wyżej niż pozostali autorzy. Nie godzę się na takie postawienie sprawy.
Mam świadomość, iż pośrednio wyżywam się po prostu na ludzkości za powszechny pęd do skategoryzowania, skodyfikowania i ujęcia w karby wszelkich, najbardziej nawet kreatywnych przejawów ludzkiej działalności. Powtarzam jednak - po Eco spodziewałem się stanowiska nacechowanego większym dystansem.

Tytuł książki sugeruje jej jednorodny charakter i wiedzie czytelnika na manowce. Mamy bowiem do czynienia ze zbiorem czterech esejów, które łączy temat, czyli literatura, a dzieli - w moich oczach - jakość czy też stopień osadzenia autora w rzeczywistości. O ile dwa pierwsze, traktujące odpowiednio o warsztacie Eco oraz o sztuce odczytywania tekstu, napisane są lekko i nie...