Wspaniałe uzupełnienie książek o komisarzu 🙂 jego rodzinie i pracy. Świetne przepisy kulinarne.

Wspaniałe uzupełnienie książek o komisarzu 🙂 jego rodzinie i pracy. Świetne przepisy kulinarne.

Ulubione potrawy mojego ulubionego komisarza. W weneckiej serii Donny Leon posiłki Brunettiego w gronie rodziny lub przyjaciół i współpracowników odgrywają ważną rolę. Są przyjemnym przerywnikiem od śledztwa, lub tego śledztwa częścią. Sama się zdziwiłam, że Brunetti tyle jadł i jeszcze się ruszał...To nie jest tylko książka kucharska. Przepisy przeplatane są fragmentami książek Donny Leon, w których komisarz je opisane potrawy oraz opowieściami autorek o produktach z których się je robi. O miejscach ich pochodzenia, o ludziach, którzy je uprawiają/łowią/ hodują. Jest też złośliwo- ironiczne wspomnienie Donny Leon z irlandzkiej kuchni, którą raczyła ją matka... Donna Leon napisała tę książkę na prośbę czytelników, którzy, w przeciwieństwie do Włochów uważają posiłki Brunettiego za niebywale wykwintne i wystawne. „Wkrótce te komentarze zaczęły się mnożyć i było wyraźnie widać, że pochodzą niemal wyłącznie od czytelników z krajów o kulturze kulinarnej- jakby to powiedzieć najbardziej delikatnie- daleko odbiegającej od włoskiej”." Włosi uważają, ze jedzenie służy zdrowiu, oczywiście dobre jedzenie, złe bowiem może zaszkodzić". Sama kilka przepisów wypróbuję, ale najpierw sprawdzę je w internecie, bo gdy przeczytałam, ze mięso mielone z przecierem pomidorowym autorki każą dusić 2 godziny (!),to straciłam zaufanie do ich wiarygodności. Na końcu jest skorowidz i można znaleźć potrawy z ryb, owoców morza, warzyw, makaronu, mięsa, risotta, desery, wedle potrzeby.
Chciałabym jeszcze, żeby podobną książkę wydał Andrea Camillieri- o potrawach mojego drugiego ulubionego komisarza- Montalbano.

Ulubione potrawy mojego ulubionego komisarza. W weneckiej serii Donny Leon posiłki Brunettiego w gronie rodziny lub przyjaciół i współpracowników odgrywają ważną rolę. Są przyjemnym przerywnikiem od śledztwa, lub tego śledztwa częścią. Sama się zdziwiłam, że Brunetti tyle jadł i jeszcze się ruszał...To nie jest tylko książka kucharska. Przepisy przeplatane są...

Komisarz Brunetti jest mi postacią nieznaną, tak jak i pisarka, która go stworzyła. Zatem nie on mnie przyciągnął do lektury tej książki kucharskiej. Dodam, że zamieszczone w niej fragmenty kryminałów bynajmniej nie sprawiły, że poczułam ochotę do poznania rodziny, perypetii czy też śledztw komisarza.

Za to niektóre przepisy wymagają sprawdzenia. Wiem, że nie odnajdę smaku podanego przez właściciela knajpki gdzieś w Mestre spaghetti all'amatriciana, ale spróbować mogę.

Bo to Wenecja w tytule przyciągnęła mnie do książki. Wenecja i sympatyczna kreska ilustratora.
I - szczerze mówiąc - prócz przepisów - to ta kreska się broni.

Komisarz Brunetti jest mi postacią nieznaną, tak jak i pisarka, która go stworzyła. Zatem nie on mnie przyciągnął do lektury tej książki kucharskiej. Dodam, że zamieszczone w niej fragmenty kryminałów bynajmniej nie sprawiły, że poczułam ochotę do poznania rodziny, perypetii czy też śledztw komisarza.

Za to niektóre przepisy wymagają sprawdzenia. Wiem, że nie odnajdę...

Jak na książkę kulinarną to jest bardzo skromna. Ale dobrze zorganizowana, z indeksem! I przepisy trochę mniej typowe dla włoskiej kuchni.

Jak na książkę kulinarną to jest bardzo skromna. Ale dobrze zorganizowana, z indeksem! I przepisy trochę mniej typowe dla włoskiej kuchni.

Smakowita! przyjemne dopełnienie weneckiej serii Donny Leon.

Smakowita! przyjemne dopełnienie weneckiej serii Donny Leon.

Co za smak!

Co za smak!

Donna Leon, choć z pochodzenia jest Amerykanką (a właściwie, jak się okazało Irlandko-Hiszpanką),a Wenecjanką z zasiedzenia, świetnie odtworzyła włoskie klimaty w swoich weneckich kryminałach. A jeśli Włochy, to wiadomo, że nie mogło obejść się bez jedzenia, najlepiej spożywanego w rodzinnym gronie. Mangia: ti fa bene. Niezwykle lubię rodzinę komisarza Brunettiego: sympatyczny policjant, który po godzinach staje się troskliwym mężem i ojcem, jego asertywna małżonka Paola (wykładowczyni literatury i mól książkowy!) oraz ich dwójka dorastających dzieci. Przebywanie „w gościnie” u nich w domu jest świetną odskocznią od świata zbrodni i prowadzonych przez Brunettiego dochodzeń. I jakaż różnica w stylu życia pomiędzy nimi, a dziwnymi śledczymi ze skandynawskim rodowodem. Taka jest właśnie ta niewielka książeczka: ciepła i przyjazna czytelnikowi. Zawiera ona proste przepisy rodem z włoskiej kuchni – a więc w sumie nic nowego, ale zauroczyła mnie sposobem ich „podania”. Jest i coś do poczytania i do pooglądania i do posmakowania. Przepisy przeplatane są fragmentami powieści Donny Leon oraz opowieściami o weneckiej kuchni. To wszystko okraszone jest ślicznymi rysunkami, oprawione w piękny papier oraz druk. Jeśli ktoś jest fanem Donny Leon, na pewno nie będzie żałował zakupu.

Donna Leon, choć z pochodzenia jest Amerykanką (a właściwie, jak się okazało Irlandko-Hiszpanką),a Wenecjanką z zasiedzenia, świetnie odtworzyła włoskie klimaty w swoich weneckich kryminałach. A jeśli Włochy, to wiadomo, że nie mogło obejść się bez jedzenia, najlepiej spożywanego w rodzinnym gronie. Mangia: ti fa bene. Niezwykle lubię rodzinę komisarza Brunettiego:...