Ostatnimi czasy mam noblistów na tapecie, dlatego też nie mogło zabraknąć miejsca dla Vargasa Llosy - los zechciał, że moją znajomość z tym twórcą zaczynam od 'Szelmostw niegrzecznej dziewczynki'.

Już po kilku zdaniach byłam przekonana o owocności tego zetknięcia - mocno przypasował mi styl pisarski, jakim legitymuje się Peruwiańczyk. Jego barwność, kwiecistość, dobór słownictwa - czuję w tym powiew latynoski, tak samo jak w oddanym w powieści klimacie, czyli coś co zawsze przyjmuję z wielkim zadowoleniem. Abstrahując od fabuły, którą Vargas Llosa osnuł wokół historii toksycznego uczucia, nie można pominąć egzystencjalnego wydźwięku utworu - niejednokrotnie opisywane wydarzenia zmuszają czytelnika do odpowiedzenia sobie na trudne pytania oraz dokonania wcale nie łatwiejszych wyborów. Wielkimi autami są odmalowane tło historyczne, polityczne i społeczne oraz kunszt w kreacji bohaterów - nawet postacie drugoplanowe i epizodyczne zapadając w pamięć i absolutnie nie można im zarzucić niedopracowania czy płaskości.

Oj, chyba się z Panem Vargasem Llosą polubimy.

Ostatnimi czasy mam noblistów na tapecie, dlatego też nie mogło zabraknąć miejsca dla Vargasa Llosy - los zechciał, że moją znajomość z tym twórcą zaczynam od 'Szelmostw niegrzecznej dziewczynki'.

Już po kilku zdaniach byłam przekonana o owocności tego zetknięcia - mocno przypasował mi styl pisarski, jakim legitymuje się Peruwiańczyk. Jego barwność, kwiecistość, dobór...