Myślałam, że "Zabójcy bażantów" to książka z polityką w tle, ale okazało się, że nic podobnego. Nie ma tu też żadnych „wątków społecznych”, tak często występujących w kryminałach nordyckich. To po prostu kawał porządnego kryminału, który się pochłania, nie mogąc się odeń oderwać.
W "Zabójcach bażantów" brak jest klasycznej intrygi: kto zabił – to wiadomo już od początku. Kwestia potwierdzenia podejrzeń i złapania morderców. Wcale nie zmniejsza to napięcia. Departament Q śledzi grupę bogatych i wpływowych ludzi, znajdujących się na tzw. szczycie drabiny społecznej. Kolejno odkrywane są karty zagadkowych zbrodni popełnianych na przestrzeni ostatnich 20 lat. Akcja toczy się bardzo szybko, bez zbędnego filozofowania - podkomisarz Mock po prostu działa, a pomaga mu nieco dziwny asystent arabskiego pochodzenia. Momentami oprócz tego, że jest strasznie, jest też zabawnie...I ten zapierający dech w piersiach finał! A strasznie jest, bo znowu poraża ilość zła, jaką człowiek może wyrządzić drugiemu człowiekowi. I nie chodzi tylko o zło czające się w umysłach psychopatów. Zło może przybierać postać chociażby obojętności na czyjeś cierpienie. Kimmi, jedna z centralnych postaci powieści, choć też przecież wyrządzająca zło, przede wszystkim jest ofiarą. Ofiarą, a zarazem Nemezis.

W "Zabójcach bażantów" bezwzględnymi zbrodniarzami są ludzie bogaci, ustosunkowani. To ludzie, którzy czują się zupełnie bezkarni, ponieważ wydaje im się, że wszystko można kupić. Kwestia zdobywania pieniędzy, która zajmuje większość rodzaju ludzkiego, nie jest już ich problemem. Oni są ponadto, więc szukają zaspokojenia gdzieś indziej. Problem pojawia się, kiedy i społeczeństwo traktuje takich ludzi jak stojących ponad prawem: jest sławny i bogaty – ale czy to automatycznie znaczy, że nie mógł popełnić niczego złego? A ty, co być zrobił/zrobiła, gdyby cię skrzywdzono, pobito, a potem oferowano grube pieniądze za milczenie? Milczałbyś, czy szukałbyś sprawiedliwości?

Myślałam, że "Zabójcy bażantów" to książka z polityką w tle, ale okazało się, że nic podobnego. Nie ma tu też żadnych „wątków społecznych”, tak często występujących w kryminałach nordyckich. To po prostu kawał porządnego kryminału, który się pochłania, nie mogąc się odeń oderwać.
W "Zabójcach bażantów" brak jest klasycznej intrygi: kto zabił – to wiadomo już od początku....