Przeczytana dawno temu, ale pamiętam jeszcze dobrze wrażenia z zetknięcia z śledczym Wallanderem. Przy skandynawskich kryminałach nie zasypiam, mimo wprowadzanego sennego klimatu północy, a już na pewno nie przy tym autorze. Choć przyznam,że powieść jest nieco nierówna w prowadzeniu śledztwa. Ale jak na pierwszą w cyklu można to Mankell'owi wybaczyć.

Podoba mi się to, że policjant nie jest tu nikim na miarę amerykańskiego supergliny powalającym jednym spojrzeniem podejrzanego i w mig rozwiązującym super zagadkę. To zwykły facet,który robi co może żeby odkryć sprawców i dostaje przy tym nieźle w skórę a prywatnie też nie jest mu lekko, bo i jemu przypadło w udziale pogmatwane życie. Niby tak zwyczajnie, ale bardzo realistycznie odmalowany wizerunek człowieka i rzeczywistości w jakiej się znajduje.

Prawdopodobnie książki z cyklu nie zachwycą czytelnika, który lubi pełną dynamiczną zwrotów akcji treść,tych którym bliżej do Cobena czy Chilla, bo mogą popaść wraz z toczącym się śledztwem w melancholino-nużący stan, jak to określiła moja znajoma. Nie oszukujmy się, tu nie znajdziemy fajerwerków, jednak pewne "wyczyny" głównego bohatera, gdzie wręcz balansuje na granicy, a i owszem. I tak jak "poobijana" jest jego dusza, tak w trakcie tego śledztwa poobija się również fizycznie.

Przeczytana dawno temu, ale pamiętam jeszcze dobrze wrażenia z zetknięcia z śledczym Wallanderem. Przy skandynawskich kryminałach nie zasypiam, mimo wprowadzanego sennego klimatu północy, a już na pewno nie przy tym autorze. Choć przyznam,że powieść jest nieco nierówna w prowadzeniu śledztwa. Ale jak na pierwszą w cyklu można to Mankell'owi wybaczyć.

Podoba mi się to, że...