Proza Grzesiuka chyba nigdy się nie zestarzeje!
Czytałam jego wspomnieniowe książki ponad dwadzieścia lat temu i teraz, po długim czasie, odbieram je z taką samą ciekawością i z emocjami.
Gdy zobaczyłam na bibliotecznej półce z audiobookami "Boso, ale w ostrogach", nie mogłam odmówić sobie wypożyczenia i wysłuchania, zwłaszcza że interpretacja Arkadiusza Bazaka brzmi znakomicie.

Grzesiuk ze swadą i właściwym sobie poczuciem humoru opisuje dzieciństwo i młodość spędzone w przedwojennej i wojennej Warszawie. Najpierw poznajemy go jako małego urwisa, który żyć nie może bez kolegów z podwórka i bez codziennych przygód. Potem autor wspomina pełne cwaniactwa lata szkolne, pierwsze miłości, pokątnie pitą wódkę, przyjaźnie z rówieśnikami oraz coraz poważniejsze wybryki.
Przy tej okazji śledzimy codzienność Czerniakowa, jednej z najbiedniejszych dzielnic stolicy, rządzącej się własnymi, niepisanymi prawami. By tam przetrwać, trzeba było wykazać się sprytem i mieć smykałkę do zazwyczaj nielegalnych interesów.
Jednocześnie poznajemy Czerniaków jako miejsce, w którym nawet złodzieje mają swój honor, a ludzie złączeni są silnie rodzinnymi i przyjacielskimi więzami.
Ten niezwykle barwnie odmalowany miejski folklor to na pewno jedna z największych zalet książki.

Z dużym zainteresowaniem śledzi się też, oczywiście, burzliwe perypetie głównego bohatera. Nieraz można się przy tym ubawić do łez, nieraz zamyślić albo wzruszyć.
Ten sposób obrazowania nie zmienia się nawet wówczas, gdy wybucha druga wojna światowa, która każe szybko wydorośleć młodym, a przedwcześnie postarza tych, którym do starości było jeszcze daleko.
Brak żywności i innych podstawowych produktów wymusza na ludziach kombinowanie i tzw. organizowanie jedzenia, opału i leków. Celują w tym chłopaki z Czerniakowa, których brawura nieraz graniczy z szaleństwem i nieodpowiedzialnością.
Niezmiennie trzyma się za nich kciuki, gdyż nie sposób nie czuć do nich sympatii i to nawet wówczas, gdy mijają się z prawem, dobrymi obyczajami i kulturą osobistą. Nowa, wojenna rzeczywistość przewartościowała dotychczasowe zasady moralne, nie odebrała jednak bohaterowi fasonu i poczucia honoru. "Boso, ale w ostrogach" - tytułowe zdanie wypowiedziane przez ojca narratora, towarzyszy mu cały czas, stając się życiowym przesłaniem nawet w najtrudniejszych momentach.

Ogromną zaletą prozy Grzesiuka jest gawędziarski, soczysty styl, pełen wtrąceń z gwary miejskiej, obrazowych opisów i kwiecistych dialogów. Chłonie się tę literaturę ze smakiem i apetytem na więcej - od razu ma się ochotę sięgnąć po kolejny wspomnieniowy tom, jakim jest "Pięć lat kacetu".

Proza Grzesiuka chyba nigdy się nie zestarzeje!
Czytałam jego wspomnieniowe książki ponad dwadzieścia lat temu i teraz, po długim czasie, odbieram je z taką samą ciekawością i z emocjami.
Gdy zobaczyłam na bibliotecznej półce z audiobookami "Boso, ale w ostrogach", nie mogłam odmówić sobie wypożyczenia i wysłuchania, zwłaszcza że interpretacja Arkadiusza Bazaka brzmi...