Marek Aureliusz obok Seneki Młodszego jest najbardziej znanym stoikiem. To co pisał jest nam dziś bliskie z kilku powodów. Ludzkie lęki nie zmieniły się. Nadal obawiamy się reakcji innych na nasze działania, nadal staramy się zrozumieć świat i szukamy odpowiedzi. Nadal zatrważa nas myśl o śmierci, o braku naszego ja. Wciąż na nowo zadajemy sobie pytanie „Kim jest ja?”(str.158). Czytając „Rozmyślania” zdałam sobie sprawę, że człowiek z przed 2 tysięcy lat jest mi bliski. Był kimś z kim chętnie pogawędziłabym przy kawie. Przeraża mnie myśl, że niewiele z jego nauki wprowadzono w życie. Świat nadal jest okrutny. Niby zachwycają nas jego mądrości ale nie robimy z niego użytku.
Przyjęta przez Marka Aureliusza konwencja pisania „ do samego siebie” ma głębokie działanie terapeutyczne. Christophe Andrè w świetnej książce „ Niedoskonali,wolni, szczęśliwi” przywołuje stoików jako tych, którzy zapoczątkowali sztukę dialogu z samym sobą. Umiejętność ta pozwala uspokoić umysł, a Marek Aureliusz pisał je „ w ostatniej dekadzie życia, którą spędził głównie w naddunajskich obozach wojskowych, prowadząc uciążliwe wojny z Kwadami i Markomanami”. Cesarz nie tyle radzi czy poucza ile leczy się sam. Jego teksty to zapis terapii, które przetrwają kolejne 2 tysiące lat.

Niewątpliwą wartością tej książki jest wstęp,komentarz i sam przekład Krzysztofa Lapińskiego. W ten sposób uczynił tekst dostępnym na szerszego grona czytelników.
U mnie tomik Marka Aureliusza zyskał swoje miejsce obok ukochanego Seneki i jego „Myśli”.

Marek Aureliusz obok Seneki Młodszego jest najbardziej znanym stoikiem. To co pisał jest nam dziś bliskie z kilku powodów. Ludzkie lęki nie zmieniły się. Nadal obawiamy się reakcji innych na nasze działania, nadal staramy się zrozumieć świat i szukamy odpowiedzi. Nadal zatrważa nas myśl o śmierci, o braku naszego ja. Wciąż na nowo zadajemy sobie pytanie „Kim jest...