"Filozofia jest bezużyteczna, jeśli nie leczy cierpienia duszy." - Epikur. Jaka jest zatem filozofia Marka Aureliusza i jaki wzór człowieka jawi się z kart jego "Rozmyślań"? Właściwie to wydaje mi się, że człowiek, o którym Marek Aureliusz w książce tej pisze, sam jest już filozofem - specjalistą od życia w spokoju ducha, nie targanym przez namiętności, gardzącym zarówno bólem czy przykrością z jednej a pożądaniem i rozkoszą z drugiej strony - gdyż i jedne i drugie są dlań namiętnościami. Człowiek to rozumny, sprawiedliwy a społeczny. Z góry jakby patrzący na sprawy ludzkie i z zadowoleniem przyjmujący zrządzenia losu czy natury, czyli sprawy boskie. Marek Aureliusz bardzo dużo pisze tutaj o wzajemnych powiązaniach ludzi - czy to jako społeczeństwo, czy też bardziej konkretnie a więc jak powinniśmy na ludzi patrzeć i się z nimi obchodzić. Rozważa wszystko to, co w relacjach przynosi człowiekowi zgubę, którą z resztą sam na siebie nakłada poprzez swoje sądy - czyli "dodatek" do rzeczywistości czy faktów, które zawsze pozostają obojętne. Ludzi nieświadomych nazywa "marionetkami" - na usługach swych zgubnych namiętności czy o sznureczkach powodowanych sprawami zewnętrznymi. Tymaczasem w naszej mocy jest aby owe sznureczki znajdowały się w nas w postaci woli, która potrafi nawet zdystansować się do bólu i gardzi rozkoszami a sama przy tym uszczerbku nie doznaje, podobnie jak rozum, który sam sobie panem.

"Filozofia jest bezużyteczna, jeśli nie leczy cierpienia duszy." - Epikur. Jaka jest zatem filozofia Marka Aureliusza i jaki wzór człowieka jawi się z kart jego "Rozmyślań"? Właściwie to wydaje mi się, że człowiek, o którym Marek Aureliusz w książce tej pisze, sam jest już filozofem - specjalistą od życia w spokoju ducha, nie targanym przez namiętności, gardzącym zarówno...