"Dżamis" to pewnego rodzaju ewenement na polskim rynku wydawniczym. Ten zbiór opowiadań, ukończony w 1992 roku, został rok później wydany nakładem autora. Piotr Witold Lech trafił swoim debiutem (?) na bardzo trudny dla polskich fantastów okres na rynku wydawniczym. "Dżamis" utonął w zalewie obcojęzycznej fantastyki, która w tamtych latach dominowała polski krajobraz księgarski.

Ten zbiór dziesięciu opowiadań fantasy był więc projektem amatorskim, co jest, niestety, wyraźnie widoczne. Lech ma wprawdzie ciekawą historię do opowiedzenia i buduje konsekwentnie własny świat, ale całość kuleje pod względem stylistycznym. Wyraźne braki nie byłyby być może niczym strasznym w jakiejś prozie fanowskiej. "Dżamis" sprawia jednak wrażenie tekstu wydanego zbyt szybko. Wrażenie potęguje spora ilość literówek, które "przetrwały" korektę.

Teksty zbioru dzielą się na trzy grupy, przy czym jedna z nich zawiera jedynie jedno opowiadanie ("Pieśń"). Pozostałe dwie opisują wydarzenia z dwóch różnych miejsc świata Prawa Dżamis. Teksty są powiazane i umożliwiają prześledzenie przygód kilku postaci. Lech każe swoim bohaterom działać w ramach wyznaczonych przez całkiem pomysłowo utworzoną mitologię. Zazwyczaj mamy do czynienia z magami, wojownikami lub bardami, czyli z klasycznymi archetypami postaci fantasy.

Opowiadania Lecha przypominają nieco początki twórczości Jacka Piekary. Gdyby autor wykazał nieco więcej cierpliwości i dopracował teksty przed ich wydaniem, istniałaby szansa na udane dzieło, które wzbogaciłoby polską fantasy. W obecnej postaci "Dżamis" to jednak pozycja zmarnowanej szansy.

"Dżamis" to pewnego rodzaju ewenement na polskim rynku wydawniczym. Ten zbiór opowiadań, ukończony w 1992 roku, został rok później wydany nakładem autora. Piotr Witold Lech trafił swoim debiutem (?) na bardzo trudny dla polskich fantastów okres na rynku wydawniczym. "Dżamis" utonął w zalewie obcojęzycznej fantastyki, która w tamtych latach dominowała polski krajobraz...