Nie wierzę w Boga, ale lubię książki o tej tematyce. Znakomita większość z nich jest zła: są pretensjonalne, autor podszywa się pod "boską wiedzę" i nam, maluczkim tłumaczy jak to możliwe, że dobry Bóg dopuścił do istnienia Oświęcimia, albo jeszcze gorzej - autor jest bardziej inteligentny i udaje skromnego, oficjalnie "nie wie" czego Bóg chce, żeby nie zrazić potencjalnych neofitów, i tylko zadaje "niewygodne pytania", na które udaje, że nie ma odpowiedzi. Taki wilk przebrany w owczą skórę. Do takich książek zaliczam np. "Chatę" Younga.

Jeszcze inny typ tych złych książek o Bogu to pseudonaukowe dowody na istnienie Boga, wywody kreacjonistów dowodzące, jak to oko nie mogło samo powstać, a pułapka na myszy musi być skonstruowana od razu jako całkowite urządzenie. Te książki są po prostu głupie, a ich autorom przydałoby się szkolenie w stawianiu hipotez i obiektywnym ich testowaniu.

Wszystkie te typy książek czasem poczytuję, czerpiąc satysfakcję z tego, że "po drugiej stronie barykady" ludzie nie mają nic szczególnie mądrego do powiedzenia. Od razu przyznam, że książki pisane przez bogożerców przeciętnym poziomem wcale nie odbiegają niestety od swoich adwersarzy.

No i, jak to Jezus mówił, pomiędzy tymi dwiema przepaściami wiedzie wąska ścieżka na której możesz natrafić na książki o Bogu naprawdę dobre. Colas Breugnon, Człowiek, który był Czwartkiem, większość tego co napisał Dostojewski, może nawet Biblia w niektórych fragmentach zwłaszcza Nowego Testamentu i Ewangelii Mateusza (choć nie lubię kłamstw, a autorzy Biblii moim zadaniem zmyślali, choć może i wierzyli w to, co piszą).

Oskar i pani Róża stoją na tej wąskiej ścieżce. Króciutka, bezpretensjonalna książeczka, na jeden chapsik. Ma w sobie coś dobrego - poszukiwanie, niewiedzę i nadzieję. Miejscami wzruszająca. Nie obyło się bez kilku potknięć. Np. Oskar ukrył się w aucie cioci Róży, które jest "sprzed wymyślenia automobili", kładąc się na podłodze - wyobrażamy sobie jak tam musiało być nieprzyjemnie i niewygodnie - ciocia Róża szaleje na zakrętach, ciągle trąbi i nie hamuje przed czerwonym światłem, a Oskar podskakuje przy tym za każdym razem, a potem "chyba się zdrzemnąłem" - ciocia jechała dwie godziny ze szpitala do domu? Na końcu podróży jeszcze okazuje się, że ciocia Róża jest bogata, choć auto ma "sprzed wynalezienia automobilu". Kilka jest takich drobnych niedoróbek, które przy małych rozmiarach książeczki stają się jaskrawe.
Nie ustrzegła się niestety ta książeczka jeszcze jednej wady, której książki o Bogu jakoś nie mogą ominąć: kłamstwa. Otóż w ostatnim liście ciocia Róża przyznaje, że musiała okłamać Oskara, że jest zapaśniczką. No nie tylko w tym go okłamała.

Ale to drobiazgi. Generalnie fajna książka, warto do niej zajrzeć i każe na końcu pomyśleć niedowiarkom (takim jak ja): Może jednak wiara w Boga ma w sobie coś cennego? Dobra myśl, zwłaszcza dla ateuszy.

Nie wierzę w Boga, ale lubię książki o tej tematyce. Znakomita większość z nich jest zła: są pretensjonalne, autor podszywa się pod "boską wiedzę" i nam, maluczkim tłumaczy jak to możliwe, że dobry Bóg dopuścił do istnienia Oświęcimia, albo jeszcze gorzej - autor jest bardziej inteligentny i udaje skromnego, oficjalnie "nie wie" czego Bóg chce, żeby nie zrazić potencjalnych...