Przypominania sobie tych kilku nabytych w czasach gimbazjalnych mang, z których już prawie nic nie pamiętam, część pierwsza.

Ogólne wrażenia: cholera jasna, czy ja naprawdę te cztery czy pięć lat temu nie miałam na co kasy wydawać?...
Okej, rozumiem, że to pierwszy tom, więc wprowadzenie i tak dalej. Tyle czemu, cholera jasna, przy pierwszym tomiku FMA, także zawierającym tylko li kilka wprowadzających historyjek, regularnie rżałam śmiechem, żywo interesowałam się akcją i losami praktycznie każdego bohatera – a tu tylko szybko przewracałam strony, byle już skończyć, krzywiąc się przy bardziej żenujących gagach z udziałem służby i mając los wszystkich postaci głęboko w rzyci? xP
A, fakt, może dlatego, że akcji to tu raczej nie ma. Przez cały tom głównie patrzymy, jak niepełnosprytna służba Ciela kolejny raz daje ciała na całej linii (to miało być zabawne, tak? Osobiście użyłabym tu raczej słowa „żałosne”… ;p), sam Ciel bije kolejne rekordy antypatycznego zadufania w sobie, a jeśli nawet przypadkiem trafi się jakiś większy kłopot, cudowny Sebastian oczywiście wszystko raz dwa naprawi. Owszem, pod koniec dostajemy coś jakby realne zagrożenie, ale – um, autorko? Tak na przyszłość: jeśli chcesz, żeby czytelnicy przejęli się losem twojego bohatera, postaraj się chociaż udawać, że istnieje szansa na to, że jego lokaj doskonały go *nie* uratuje. Oczywiście przydałoby się też nie robić z tegoż bohatera irytującego smarkacza, ale nie wymagajmy zbyt wiele na raz.
Co prawda biorąc się za ponowną lekturę miałam niskie oczekiwania co do fabuły (ale i tak się zawiodłam), ale spodziewałam się, że chociaż kreska będzie ładna. No i owszem, wizualnie jest całkiem przyjemnie (zwłaszcza jeśli starannie omijać wzrokiem wszystkie te, ha, ha, tak bardzo śmieszne wstawki humorystyczne) – tylko czemu, na litość wszelkich bóstw, wszyscy są tak skrajnie wybiszeni?! Bez bicia przyznaję, że w kwestiach M&A jestem dyletantką z obejrzanymi czy nadczytanymi dwoma tytułami na krzyż, ale jak to jest, że w takim SnK czy FMA nawet ważniejsi bohaterowie mogą wyglądać całkiem różnie i niekoniecznie ładnie, a w „Kuroshitsuji” wszyscy, włącznie z randomowymi zUymi sługusami do zabicia, wydają się być tylko lekko zróżnicowanymi dla niepoznaki klonami, w dodatku tak na oko klonami płci żeńskiej? ;PP
W zasadzie jedyne, co mi się podobało, to dwa urocze rysunki Sebastiana – jeden a la Wolverine, drugie a la nietoperzo-wąpierz. To, że nie stawiam pały, to tylko i wyłącznie zasługa sentymentu do swojej pierwszej mangowej fazy – krótkiej i lekkiej, ale zawsze. Drugi tomik, który też posiadam (całe szczęście potem ochota na kupowanie mi minęła), już sobie daruję, ostatecznie na nadmiar czasu nie narzekam, a istnieje tyle ciekawszych rzeczy do czytania – FMA, Discworld, lektury szkolne, czytadła YA, etykietki na butelkach…

Przypominania sobie tych kilku nabytych w czasach gimbazjalnych mang, z których już prawie nic nie pamiętam, część pierwsza.

Ogólne wrażenia: cholera jasna, czy ja naprawdę te cztery czy pięć lat temu nie miałam na co kasy wydawać?...
Okej, rozumiem, że to pierwszy tom, więc wprowadzenie i tak dalej. Tyle czemu, cholera jasna, przy pierwszym tomiku FMA, także zawierającym...