Wampiry z Chicago powracają!

Książka jest kontynuacją „Niektóre dziewczyny gryzą”, której recenzję możecie znaleźć na blogu. Czy udało się jej przebić pierwszy tom? Niestety nie. „Piątkowe noce wampirów” są pełne akcji, zdarzają się zaskakujące momenty, ale niestety trochę się wynudziłam. Mam wrażenie, że jest to przejściowa część, która ma nas wprowadzić do trójki. Jednak wcześniej wróćmy do samej fabuły, czyli co tym razem takiego przydarzyło się Merit i jej wampirzemu Mistrzowi?

Z pewnością dopadła ich… prasa. Wampiry w Chicago po swoim ujawnieniu się wywołały nie małą burzę. Nasza główna bohaterka – Merit - stała się jedną z nich nie z własnej woli, została zaatakowana i miała umrzeć, ale Ethan, Mistrz domu Cadogan zmienił ją w dziewczynę z kłami. Przystosowywanie się Merit do bycia wampirem było burzliwe i pełne niespodzianek. Została Strażniczką Domu, a jej głównym obowiązkiem jest ochrona Ethana, z którym zresztą łączą ją bardzo intensywne relacje. Jednak teraz to nie jest najważniejsze, bo wampirami zaczynają interesować się media z powodu krwiopijczych uczt. Merit musi zmierzyć się ze swoją rodziną, powrócić na salony i rozwiązać kolejną zagadkę.

Nie powiem, dzieje się. Fabuła rozwija się dynamicznie, tworzy się kilka nowych wątków, jak rodzina Meritów. Poznajemy historię głównej bohaterki dogłębniej, przez co możemy ją lepiej zrozumieć. Mamy tajemnicę, której rozwiązanie pomoże Merit uratować Dom. Jeśli sądzicie, że w pierwszej części odczuwalnie było napięcie pomiędzy nią a Ethanem to teraz zdradzę Wam, że będą więcej czasu spędzać razem… w pracy. Chemia jest, więc pod względem romansowym autorka się spisała. Choć nie ma jakiś większych scen, tutaj sprawdza się moje spostrzeżenie, że ten tom jest wstępem do następnego. Przewiduję, że Neill skutecznie buduję klimat takiej nerwowości pomiędzy postaciami. Czytając, zastanawiasz się, kiedy w końcu oni się na siebie rzucą :) Tym bardziej że w pobliżu Merit coraz intensywniej zaczyna kręcić się inny wampir, co sprawia, że już sami nie wiemy, kogo ona wybierze.

Widać zachodzące w bohaterce zmiany. Jest dojrzalsza jako wampir, pewniejsza tego, kim się stała i bardziej świadoma swoich obowiązków. Zaskakiwała mnie swoimi wyborami czy spostrzeżeniami. Zauważyłam, że ma dryg do rozwiązania zagadek kryminalnych, przez co byłaby świetną policjantką. Niewątpliwie to ciekawa postać, zresztą nie może być nudna, bo w końcu to ona jest naszą narratorką.

Przez co przechodzę do budowy, która niczym nie różni się od pierwszego tomu. Narracja pierwszoosobowa, nie czułam jednak, że przez to coś tracę. Merit jest dobrą przewodniczką.

Wchodzimy w trochę inny świat. Pojawiają się bale, piękne suknię za tysiące dolarów, rozstrzygane są sprawy Chicagowskich elit, a w to wszystko zamieszani są nasi bohaterowie. Wprowadzenie nowego klimatu nadaje książce świeżości, jednak autorka przesadziła z trzymaniem się tylko tego tematu. Jak wcześniej manewrowała między wątkami, to teraz przesadnie skupiła się na jednym, co spowodowało, że książka mnie nie porwała. Czasami nużyło mnie ciągłe drążenie pojedynczych problemów.

Plusem są nowe postaci, choć dla mnie wciąż najlepszy jest Ethan. Dalej tajemniczy (mimo że udaje nam się poznać kawałek jego przeszłości), onieśmielający i oczywiście niesamowicie przystojny. Nadaje książce drapieżności, nigdy nie wiadomo, czego można po nim się spodziewać, jest nieprzewidywalny w swoich działaniach. Rozczarowało mnie to, że autorka zepchnęła na dalszy plan wielu istotnych bohaterów, brakowało mi przede wszystkim Mallory. Neill nie wykorzystała ich potencjału, skupiając się tylko na Merit i jej najbliższym otoczeniu.

A teraz sobie jeszcze bardziej ponarzekam. Po pierwsze nie podoba mi się, że w oficjalnym tłumaczeniu zmieniono kilka terminów, dosyć ważnych. Wartowniczka stała się Strażniczką, ja zdecydowanie pozostaje przy pierwszej nazwie, nikt nie przekona mnie do tej zaproponowanej przez wydawnictwo. Myślę, że przekład książki jest miejscami nieuważny, a szkoda, bo pozycja przez to wiele traci. Może Chicagowskie Wampiry nie są bardzo popularną serią w Polsce, ale mają swoje grono fanów, które zawiedzione jest tłumaczeniem. Ja ze swojej strony dodam, że okładka również jest na niskim poziomie. W ogóle nie oddaje charakteru książki i jest po prostu jakimś zwykłym zdjęciem, nad którym nikt porządnie nie popracował. Szkoda.

Muszę przyczepić się do nieco nużącej fabuły oraz zbytniej lekkości językowej. To drugie może być dla Was niezrozumiałe, dlatego tłumaczę – gdzie są opisy? Czytając ma się wrażenie, że autorka na siłę chciała wyluzować postacie, szczególnie w dialogach. Lubię, gdy dużo się dzieje, gdy są dialogi, ale brakuje mi tutaj równowagi. Na obronę Neill mam to, że mimo wszystko ma też taki styl – bazuje na prostocie słowa i dynamice akcji.

Jak można wywnioskować, książkę czyta się szybko. To pozycja typowo na jeden wieczór, pozwala się zrelaksować i odpocząć. Nie nastawiajcie się, że coś wyniesiecie z „Piątkowych nocy…”, to typowe paranormal romance — mamy dużo akcji, kłów i gorący romans. Będę bronić tego gatunku, bo akurat czasem lubię się odstresować i coś takiego przeczytać.

Myślę, że jest to powieść przeznaczona dla kobiet (choć może jakiś mężczyzna też się skusi). Pełna przystojniaków, silnej i pyskatej bohaterki oraz o mocno zarysowanym wątku romansowym. Pojawia się też tutaj polityka, wprowadzeni jesteśmy do Chicagowskiej arystokracji i równocześnie mamy nasze kochane fantasty, czyli wampiry, zmienni, czarnoksiężnicy i Układ.

Przyznam, że spodziewałam się czegoś innego, lepszego, jednak ta część nie zniechęciła mnie do sięgnięcia po kolejną. Tak jak już napisałam, wyczuwam, że „Piątkowe noce…” są książką przejściową, dopiero zapowiadającą, co wydarzy się dalej. Takim rozwleczonym prologiem.

Jeśli mieliście ciężki dzień, chcecie się zrelaksować i wyluzować to jak najbardziej polecam tę książkę. Oczywiście obowiązkowo musicie przeczytać jej pierwszy tom :)

http://recenzentkaksiazek.blog.pl/2014/09/16/piatkowe-noce-wampirow-chloe-neill/

Wampiry z Chicago powracają!

Książka jest kontynuacją „Niektóre dziewczyny gryzą”, której recenzję możecie znaleźć na blogu. Czy udało się jej przebić pierwszy tom? Niestety nie. „Piątkowe noce wampirów” są pełne akcji, zdarzają się zaskakujące momenty, ale niestety trochę się wynudziłam. Mam wrażenie, że jest to przejściowa część, która ma nas wprowadzić do trójki. Jednak...