Mistrzowsko poprowadzona "Nawałnica mieczy" bardzo wysoko podniosła poprzeczkę, której nie udało się Martinowi przeskoczyć zarówno "Ucztą dla wron", jak i "A Dance With Dragons". Najnowsza część "Pieśni Lodu i Ognia" plasuje się na tej samej pozycji, co poprzedzający ją tom, cierpi na podobne "ułomności" i nieco irytuje ciężkim do usprawiedliwienia rozciągnięciem głównych wątków. O ile "Ucztę dla wron" można było uprzednio uznać za antrakt przed prawdziwym "trzęsieniem ziemi", tak po lekturze "Tańca ze smokami" to usprawiedliwienie staje się kompletnie nieuzasadnione.

Wracając jednak do "A Dance with Dragons" - trzęsienia ziemi, tudzież "nawałnicy mieczy" ani spodziewanego "starcia królów" tutaj prawie nie uświadczymy. Dwa główne wątki, których akcja osadzona jest na niejako dwóch przeciwległych biegunach, Murze i Meereen, zostały rozwleczone do granic przyzwoitości. Dzieje się tam niewiele, i paradoksalnie większego wpływu na fabułę - w szerszym ujęciu - nie mają.

Od czasu do czasu spotykamy się z innymi bohaterami, których "przygody" zdają się być dużo bardziej ciekawe, choć z założenia mniej epickie. Nasuwa się tu wniosek, że zdecydowanie lepiej by było, gdyby okroić wątki z Muru i Zatoki Niewolniczej a więcej miejsca w tym tysiąc stronicowym woluminie poświęcić tym postaciom, którym "dostały się" nieledwie dwa, czy trzy rozdziały, a historie których prowadzone były naprawdę interesująco. Dotyczy, to zwłaszcza nowych postaci, z których jedna zdaje się być prawdziwym "gamechangerem" w "grze o tron". Jednak, jak to u Martina, to nic pewnego...

Fabularnie, do czego przyzwyczaiła nas "Pieśni Lodu i Ognia", to ponownie pasmo niekończących się spisków, zdrad i "podchodów". Ciężko tu napisać coś konkretnego, nie ocierając się o zdradzanie ważkich punktów tej opowieści, więc ograniczę się tylko do tego, że fani tej serii, z pewnością nie poczują się zawiedzeni, chociaż - jak wspomniałem - nie jest to poziom "Nawałnicy mieczy". Nie sposób jednak oprzeć się pewnemu wrażeniu, że Martin wykorzystał już pełen zasób swoich literackich trików, i w związku z tym trudniej mu zaskoczyć czytelnika, a co za tym idzie siła rażenia niektórych zwrotów akcji nie jest już tak potężna, jak bywało to wcześniej.

Oczywiście żal żegnać się z niektórymi "odchodzącymi" w tym tomie bohaterami - w tym jednym, którego, jak sądzę, wielu z nas, fanów serii, będzie brakować - i nie sądzę, by pojawiające się na scenie nowe postaci były w stanie zdobyć sobie tyle czytelniczej sympatii, jak kilku z tych, których w "A Dance with Dragons" pożegnaliśmy.

Podsumowując, w obrębie serii tom zasługuje jedynie na trzy gwiazdki, jakkolwiek i tak, Martin po raz kolejny pozostawia każdy ze znanych mi, współczesnych utworów z pola epic fantasy daleko w tyle. "A Dance With Dragons" to książka świetna, doskonale napisana, obfitująca w liczne zwroty akcji, acz niepozbawiona dość uciążliwych mielizn fabularnych w dwóch, najbardziej eksponowanych wątkach.

Mistrzowsko poprowadzona "Nawałnica mieczy" bardzo wysoko podniosła poprzeczkę, której nie udało się Martinowi przeskoczyć zarówno "Ucztą dla wron", jak i "A Dance With Dragons". Najnowsza część "Pieśni Lodu i Ognia" plasuje się na tej samej pozycji, co poprzedzający ją tom, cierpi na podobne "ułomności" i nieco irytuje ciężkim do usprawiedliwienia rozciągnięciem głównych...