Tydzień z 1104 stronami. Siedem nieprzespanych nocy. Nabyta trauma względem klaunów. Rewelacyjna historia opowiedziana w jeszcze lepszy sposób – King w szczytowej formie potrafi jak nikt inny skupić uwagę czytelnika i zawładnąć jego umysłem – ta historia tkwiła w moich myślach nawet po odłożeniu książki i jestem przekonana, że szybko ich nie opuści.

Amerykanin wraca do swoich ulubionych małomiasteczkowych klimatów w brawurowym stylu. Tym razem z wielkim rozmachem – co zwiastuje już sama objętość tego opasłego tomiska – przedstawia walkę ze złem rozgrywającą się na przestrzeni wielu lat. Za samo ukazanie tego ostatniego i odwołanie się do pierwotnych, dziecięcych lęków, Kingowi z miejsca należy się kilka gwiazdek więcej. Tak wspaniale zrealizował swój pomysł, tak umiejętnie zbudował napięcie, że jestem przekonana, iż niejeden czytelnik przeżył deja vu. Nikogo nie trzeba przekonywać o klasie tego autora jeżeli chodzi o kręgi związane z tematyką grozy, ale nie sposób odmówić mu także zmysłu obserwatora o sporym bagażu mądrości życiowej. Bo to nie jest jedynie książka o TYM. To jednocześnie hołd złożony dzieciństwu – szczególnemu okresowi, w życiu człowieka, kiedy wszystko wydawało się być prostsze i piękniejsze. King odwołuje się do tęsknoty, która tkwi w każdym z nas – tej, którą przed sobą samymi skrzętnie ukrywamy, spychając na najodleglejszy plan prozy dnia codziennego. To książka o dorastaniu – wychodzeniu poza sferę bezpieczeństwa i komfortu osobistego, gdzie pojawiają się pierwsze trudności, gdzie trzeba nauczyć się radzić z problemami i lękami.

Od strony technicznej King serwuje czytelnikowi to, do czego zdążył już przyzwyczaić. Akcja jest budowana stopniowo i niespiesznie, duża w tym rola nagromadzenia plastycznych opisów. Postacie są skrojone na miarę – żywe sylwetki, każda obdarzona unikalnymi cechami, każda zapadająca w pamięć, każda ze swoją historią. Najlepsze jest to, że powyższa opinia nie tyczy się wyłącznie bohaterów pierwszoplanowych – postaci z dalszego tła nie zostały potraktowane przez autora po macoszemu. Wszystko to sprawia, że tę pozycję czyta się doskonale, a równoległa narracja powoduje, iż zaciekawienie nie opuszcza czytelnika ani na minutę – a trzeba przyznać, że to spory wyczyn, bowiem lektura nie należy do najkrótszych. Mimo braku wytracania zainteresowania, jestem zmuszona przychylić się do pojawiających się tu głosów, że pierwsza część powieści jest zdecydowanie lepsza. Sam pomysł na rozwiązanie tajemnicy TEGO nie spodobał mi się tak mocno jak zgłębianie opisu drogi bohaterów ku potyczce ze złem. Finał nie jest tak mocny jak początek i zawiódł me oczekiwania tak jak ten w „Pod kopułą” - a szkoda, bo gdyby Mistrz przyłożył się bardziej do tego aspektu, „To” byłoby pretendentem do miana najlepszej powieści w jego dorobku.

Ten minus jednak nie zaważy na mojej ocenie, bowiem „To” pozostaje powieścią, którą mogę z czystym sercem polecić.

Tydzień z 1104 stronami. Siedem nieprzespanych nocy. Nabyta trauma względem klaunów. Rewelacyjna historia opowiedziana w jeszcze lepszy sposób – King w szczytowej formie potrafi jak nikt inny skupić uwagę czytelnika i zawładnąć jego umysłem – ta historia tkwiła w moich myślach nawet po odłożeniu książki i jestem przekonana, że szybko ich nie opuści.

Amerykanin wraca do...