Po książkę sięgnęłam zachęcona wieloma świetnymi recenzjami. Na początku podchodziłam do niej dość sceptycznie, ale po tak wielu zachętach z Waszej strony zaczęłam lekturę. A co z niej wynikło?

"Kto z odrobiną inteligencji
Nie chciałby pocałować Florencji"

Powieść zaczyna się bardzo niewinnie - poznajemy Florencję - jedenastoletnią dziewczynkę, mieszkającą z bratem i służbą w ogromnym dworku położonym niedaleko jeziora i lasu. Dziewczynka nie zna swoich rodziców, wie jedynie, że zginęli tuż po jej narodzinach. Nic więc dziwnego, że bardzo jest przywiązana do swojego młodszego brata i spędza z nim wiele czasu. Niestety, Giles musi wyjechać do miasta uczyć się, a biedna Flo zostaje bez towarzystwa w domu. Potajemnie uczy się czytać i znajduje sobie kryjówkę, w której pochłania powieści w tajemnicy. Już wkrótce szczęście się do niej uśmiecha - tak przynajmniej sądzi - bo okazuje się, że jej braciszek jest "za wrażliwy" na naukę w szkole, dlatego też od teraz kształcić go będzie guwernantka.

Przez nieszczęśliwy wypadek pierwsza nauczycielka ginie i musi zostać zastąpiona. Lecz kiedy przyjeżdża pani Taylor, Flo wie, że coś jest nie w porządku. Nagle dziewczynka czuje się obco we własnym domu. Jedynie ona widzi tajemne znaki, które zostawia nowa guwernantka i postanawia temu zapobiec, tym bardziej, że wskazuje na to, iż chodzi o uprowadzenie jej braciszka. Ale czy jedenastoletniej dziewczynce uda się pokonać dorosłą kobietę, która nawet chyba nie jest człowiekiem? Jak zakończy się ta dziwna historia?

Od razu powiem, że książka powala na kolana, bo jest świetna. Autor miał genialny pomysł, zwłaszcza, że wplótł wszystko w klimat dziewiętnastowieczny. Uwielbiam powieści z tamtych czasów, więc czytanie "Siostrzycy" było dla mnie ogromną przyjemnością.

"Siostrzyca" jest kryminałem, a to gatunek, który może nie koniecznie nie lubię, a raczej nie znam i bardzo rzadko czytam. Już prawie zapomniałam jak to jest, kiedy książkę czyta się jednym tchem w ostatnich kartkach mając duszę na ramieniu. "Siostrzyca niewątpliwie dostarczyła mi ogromnych wrażeń. Ostatnio miałam zamiar przeczytać coś o takiej tematyce i John Harding idealnie trafił w mój gust.

"Historia, którą mam do opowiedzenia jest osobliwa oraz nie łatwa do przyswojenia i zrozumienia, dlatego bardzo dobrze się składa, że mam do tego zadania odpowiedni zasób słów".

Brawa należą się również tłumaczowi książki, który miał pewnie nie lada zadanie. Główna bohaterka używa bowiem swojego własnego języka, więc występują tu takie słowa jak "odpłakiwałam", "podłóżkowałam", "ułokciowana", "nieuguwernantkowana" "wchowanegowaliśmy". Nie przeszkadza to jednak w czytaniu i choć może na początku trochę to irytuje to później zapominamy o dziwnych słowach, których nie znajdziemy w żadnym słowniku a wciągamy się w akcję i przyzwyczajamy się do nich.

Następny plus to bohaterowie, których w trakcie czytania świetnie poznajemy i kochamy. Autor nie stworzył ich wiele (za co kolejny plus, bo można szybko i łatwo połapać się w akcji), za to wszyscy dopracowani i świetnie wykreowani. Główna postać - Florencja - jest przedstawiona w tak ciekawy sposób, że polubiłam ją całym sercem i bardzo chciałam pobawić się z nią choć chwilę.

Oczywiście powieść polecam, bo mogę przysiąc, że się nie zawiedziecie. To lektura dla każdego. Mnóstwo zwrotów akcji, genialna dopracowana fabuła i lekki, przystępny styl sprawiają, że czyta się dopóki ręka całkiem nie zdrętwieje i nie stanie się późno.

Gorąco polecam!

6/6
10/10

[papierowyazyl.blogspot.com]

Po książkę sięgnęłam zachęcona wieloma świetnymi recenzjami. Na początku podchodziłam do niej dość sceptycznie, ale po tak wielu zachętach z Waszej strony zaczęłam lekturę. A co z niej wynikło?

"Kto z odrobiną inteligencji
Nie chciałby pocałować Florencji"

Powieść zaczyna się bardzo niewinnie - poznajemy Florencję - jedenastoletnią dziewczynkę, mieszkającą z bratem i...