Uwielbiam te historię

Uwielbiam te historię

Znacznie lepsze niż "Wszystko, tylko nie mięta" - stężenie luźnych anegdotek spada, rysuje się spójniejsza fabuła i lepiej rozwinięte, sensowniejsze wątki obojga bohaterów. Przekonujący - choć przewrotny i irytujący momentami - jest wątek Wiktorii, która pogrąża się w swoich fantazjach i wymysłach dotyczących Wojtka; powiedziałabym, że to lepsze rozwinięcie myśli "ale niemądre te nastolatki" niż w poprzednim tomie wątek Malwiny, co to niby ma anoreksję, ale wcale nie, niby jest zakochana w piosenkarzu, ale co z tego itp.

W roli komicznego precocious child tym razem występuje chytry Krzyś, który na różne sposoby wkręca swoją nadopiekuńczą matkę, byle tylko przebywać z ukochaną chłopczycą Marzenką.

Wątek opieki nad papugą też niezły, myślę, że dosyć realistycznie napisany (jeśli mogę wnioskować po własnych doświadczeniach ze znacznie mniejszą od Diupy papużką falistą).

Szczypta metafikcji w postaci Wandy, matki nastoletnich bohaterów, która zaczyna pisać książki inspirowane przygodami własnych dzieci.

Sympatyczny edukacyjny wątek niewidomego pana Henryka.

W sumie wszystko sympatyczne. Jeśli "Wszystko, tylko nie mięta" nazwałam popcornem, to "Diupa" są czymś nieco bardziej treściwym, np. dobrze przyrządzonymi frytkami.

Znacznie lepsze niż "Wszystko, tylko nie mięta" - stężenie luźnych anegdotek spada, rysuje się spójniejsza fabuła i lepiej rozwinięte, sensowniejsze wątki obojga bohaterów. Przekonujący - choć przewrotny i irytujący momentami - jest wątek Wiktorii, która pogrąża się w swoich fantazjach i wymysłach dotyczących Wojtka; powiedziałabym, że to lepsze rozwinięcie myśli "ale...

W końcu coś dla młodzieży bez zbędnych infantylizmów. Książka lekka i zabawna. Diupa przeurocza.

W końcu coś dla młodzieży bez zbędnych infantylizmów. Książka lekka i zabawna. Diupa przeurocza.

Przerażają mnie szpitale opisywane przez autorkę. Nie wolno myśleć o sobie, nie wolno smucić się z powodu swojego losu, zamiast tego musisz pomagać innym pacjentom, co przecież stanowi obowiązek pielęgniarzy. A nawet jeśli nie chcesz tego robić, to i tak wepchną ci na siłę jakieś biedne dziecko i każą się nim zajmować. Oczywiście, pomaganie to rzecz szlachetna, ale nie kosztem własnego zdrowia i dobrego samopoczucia. Tym bardziej w miejscu, w którym ty również masz prawo się kurować. Od pomagania chorym jest personel szpitala, nie pacjenci. Poza tym, mam wrażenie, że autorka wcale nie pisze o współczesności. Nastolatkowie nieposiadający smartfonów? "Przysposobienie obronne" zamiast EDB? I dlaczego wszyscy ciągle rozprawiają o Kaczmarskim? Szczerze mówiąc, nigdy nie chciałbym się znaleźć w takiej rzeczywistości. Ale książkę czytało się bardzo dobrze.

Przerażają mnie szpitale opisywane przez autorkę. Nie wolno myśleć o sobie, nie wolno smucić się z powodu swojego losu, zamiast tego musisz pomagać innym pacjentom, co przecież stanowi obowiązek pielęgniarzy. A nawet jeśli nie chcesz tego robić, to i tak wepchną ci na siłę jakieś biedne dziecko i każą się nim zajmować. Oczywiście, pomaganie to rzecz szlachetna, ale nie...

Przecudnym językiem pisze ta autorka. Przygody bohaterów życiowe i przepiękne jest to jakimi są wspaniałymi ludźmi, ciekawymi i naprawdę troszczącymi się o siebie. Jest to naprawdę dobra pozycja, zwłaszcza na takie szarobure dni :) pełnie ciepła i miłości, ale jak ktoś potrzebuje to i na letni wolny czas też wleci jak znalazł :)

Przecudnym językiem pisze ta autorka. Przygody bohaterów życiowe i przepiękne jest to jakimi są wspaniałymi ludźmi, ciekawymi i naprawdę troszczącymi się o siebie. Jest to naprawdę dobra pozycja, zwłaszcza na takie szarobure dni :) pełnie ciepła i miłości, ale jak ktoś potrzebuje to i na letni wolny czas też wleci jak znalazł :)

przesympatyczne przygody dzieciaków i ich rodziców, moim ulubieńcem jest Ksyś, no oczywiście Diupa ;0

przesympatyczne przygody dzieciaków i ich rodziców, moim ulubieńcem jest Ksyś, no oczywiście Diupa ;0

Bardzo ładnie opisane emocje bohaterów. Jestem fanką książek pani Ewy.

Bardzo ładnie opisane emocje bohaterów. Jestem fanką książek pani Ewy.

Super historia. Polecam

Super historia. Polecam

Myślałam, że już ,,wyrosłam'' z Ewy Nowak. Pamiętam, jak kiedyś bardzo ją ceniłam. Tę książkę zdobyłam przypadkowo i na początku byłam trochę rozczarowana. Jednak zdecydowałam się po nią sięgnąć i bardzo żałuję, że tak sceptycznie byłam do niej nastawiona! Bardzo lekka, a jednocześnie wskazuje na ,,kuferek doświadczeń'', który należy wypełnić w młodości, aby być dobrze wyposażonym przed podróżą w dorosłość. Dziękuję autorce i serdecznie polecam!

Myślałam, że już ,,wyrosłam'' z Ewy Nowak. Pamiętam, jak kiedyś bardzo ją ceniłam. Tę książkę zdobyłam przypadkowo i na początku byłam trochę rozczarowana. Jednak zdecydowałam się po nią sięgnąć i bardzo żałuję, że tak sceptycznie byłam do niej nastawiona! Bardzo lekka, a jednocześnie wskazuje na ,,kuferek doświadczeń'', który należy wypełnić w młodości, aby być dobrze...

Kontrowersyjny tytuł, zaskakujące opowiadanie i uniwersalne wartości, które warto celebrować w codziennym życiu. Dobra książka dla młodych ludzi budujących swój kręgosłup moralny, ale i dla ‘starszych’, którzy chcą sobie przypomnieć co to jest przyjaźń, szacunek, miłość oraz szczęśliwa rodzina.

Kontrowersyjny tytuł, zaskakujące opowiadanie i uniwersalne wartości, które warto celebrować w codziennym życiu. Dobra książka dla młodych ludzi budujących swój kręgosłup moralny, ale i dla ‘starszych’, którzy chcą sobie przypomnieć co to jest przyjaźń, szacunek, miłość oraz szczęśliwa rodzina.