Z czym przeciętnemu czytelnikowi kojarzy się nowoczesna fantasy? Z elfami, smokami i całą resztą tej hałastry? Czy też może z kreacją świata zupełnie podobnego do naszego? Bez całej tej magiczno-baśniowej otoczki, za to po brzegi wypełnioną ludzkimi przywarami, namiętnościami i pokazującą brzydki, jakże realny świat? Wydaje się, że właśnie w tą stronę ewoluuje gatunek a w rolę prowodyrów wcielają się George R. Martin czy Joe Abercombie. Pisarze ci umiejętnie nasączają świat swoich powieści zarówno magią jak i stworami z legend. I okazuje się że czytelnicy kupują taki sztafaż.
Z drugiej strony mamy pisarzy takich jak Michael Sullivan. Pisarzy, którzy praktycznie bez żadnych znaczących zmian eksplorują świat fantasy wg. Tolkiena. Świat gdzie magia jest czymś zwyczajnym, elfy chadzają po ulicach a stwory żyją z dala od legend i mają się dobrze. Jednak pisarze tacy często zapominają o nadaniu swoim powieściom czegoś więcej, czegoś co by ich wyróżniało z tłumu podobnych im wyrobników. Nie inaczej jest z Królewską krwią / Wieżą elfów.
Oto mamy dwóch bohaterów, nie do końca na pierwszy rzut oka uczciwych, którzy parają się załatwianiem różnych spraw. A to coś komuś podwędzą, a to podrzucą jakieś kompromitujące materiały. Ot taka dwójka wydawałoby się drobnych rzezimieszków / chociaż duetowi stworzonemu przez Scotta Lyncha nie dorastają do pięt/. Royce i Hadrian, bo tak się owi jegomoście nazywają, jest ponoć strasznym i budzącym grozę duetem któremu nie należy stawać na drodze. Są doskonali w każdym calu i można rzec, że bardzo dobrze się uzupełniają. Tam gdzie jeden jest sprytny, drugi jest silny. Jeśli jeden perfekcyjnie włada mieczem, to drugi jest kusznikiem / łucznikiem itd, itp. Oczywiście zaczynkiem całej fabuły jest wplątanie się w bardzo podejrzane zlecenie, które kończy się oskarżeniem o zabójstwo króla. Nasi dzielni protagoniści zbierają się w sobie, uciekają z drobną pomocą osób trzecich, i zabierają się za prostowanie spraw. Po drodze napotykając galerią dziwnych postaci, powodując przemianę zarozumiałego królewicza w mężnego i mądrego władcę i td, itp. Gratis mamy jeszcze część drugą gdzie jest wieża, potwór i knowania kościoła. Czyli można by rzec standard.
Fabuła jak widać niekoniecznie musi zachwycać, ale to jeszcze przecież nie musi oznaczać porażki. Zawsze można się poratować postaciami czy też dialogami. No cóz. W tym wypadku nie bardzo jest czym. Wszystkie postacie są jednowymiarowe. Nie targają nimi jakieś sprzeczne emocje. Powiem szczerze, że pozostali mi oni doskonale obojętni. A to nie do końca o to chodzi.
Michael Sullivan, znany czytelnikom NF jako Wujek Dobra Rada, sam najwyraźniej nie zastosował się do publikowanych w miesięczniku porad. Z wielką chęcią uczy nas maluczkich jak pisać by zainteresować czytelników. Wymyśla różne pojęcia, teorie i rozwiązania, samemu robiąc coś zupełnie innego. Ale nie od dziś wiadomo, że szewc bez butów chodzi.
Dla kgoo zatem jest Królewska krew / Wieża elfów? Zaryzykowałbym bym twierdzenie, że raczej dla trochę młodszych czytelników, którym nie przejadły się jeszcze krystalicznie czyste kreacje bohaterów, elfy i cały ten Tolkienowski bagaż. Dla ludzi szukających w książkach fantasy czegoś innego już Sullivan nie do końca musi pasować.
Ja z pewnością za kontynuację przygód Royce'a i Hadriana podziękuję. Poszukam sobie lepszego zajęcia.
A wam radzę zainteresować się Scottem Lynchem jeśli szukacie łotrzykowskiego fantasy.

Z czym przeciętnemu czytelnikowi kojarzy się nowoczesna fantasy? Z elfami, smokami i całą resztą tej hałastry? Czy też może z kreacją świata zupełnie podobnego do naszego? Bez całej tej magiczno-baśniowej otoczki, za to po brzegi wypełnioną ludzkimi przywarami, namiętnościami i pokazującą brzydki, jakże realny świat? Wydaje się, że właśnie w tą stronę ewoluuje gatunek a w...