Przeczytałam dokładnie połowę tej "pozycji". Otóż jest to pierwsza i jedyna książka Pawlikowskiej, po jaką sięgnęłam. Swoimi "filozoficznymi" rozważaniami skutecznie zniechęciła mnie do ponownego czerpania z krynicy jej mądrości. Bardziej interesował mnie kontynent/kraj niż uczucia, jakie u niej wzbudził. A to właśnie głębia przemyśleń jest, mam wrażenie, istotą tej książki.

Żeby nie być gołosłowną:

"Czy nie jest tak, że czasem wypukła, wielka tęcza pojawia się w życiu i trzeba się na nią wspinać, mimo że człowiek nie jest na to gotowy?" - Blondynka we właściwy sobie sposób zadaje w eter to wysokiej rangi pytanie.

W rozdziale 24 3/4 strony zajmuje opis... SNU pani Beaty.

Są też wspomnienia z dzieciństwa, podróże w wyobraźni... oraz równoważniki zdań typu: "To niezwykłe, nieprawdopodobne, niewyobrażalne"...

Nie chciałabym wydać się jadowita w każdym calu, więc dodam, że zdjęcia obejrzałam z przyjemnością. Książka wydana jest pięknie, niestety to za mało, by uratować treść.

Przeczytałam dokładnie połowę tej "pozycji". Otóż jest to pierwsza i jedyna książka Pawlikowskiej, po jaką sięgnęłam. Swoimi "filozoficznymi" rozważaniami skutecznie zniechęciła mnie do ponownego czerpania z krynicy jej mądrości. Bardziej interesował mnie kontynent/kraj niż uczucia, jakie u niej wzbudził. A to właśnie głębia przemyśleń jest, mam wrażenie, istotą tej...