Bohaterka budzi się w nieznanym miejscu, może ma do tego kilka siniaków albo nawet poważniejsze obrażenia, niczego nie pamięta, nie wie skąd się wzięła w obcym miejscu, kto ją zranił, nie ma przy sobie dokumentów, nie wie co robić… Oklepane? Z pewnością. Dlatego Autor „Krwi na Placu Lalek” odwrócił sytuację… Teraz nasza bohaterka, Maria, budzi się w starej willi, owszem, bez dokumentów przy sobie, jednak doskonale pamięta skąd się tam wzięła, po co przyszła i co się działo. Problem polega na tym, że… nikt inny jej nie pamięta! No, poza ośmioletnią dziewczynką, która znajduje się z niewiadomych przyczyn na tej samej podłodze tego samego pałacyku i do tego ma trudności z wysławianiem się, bowiem na skutek afazji zapomina rzeczowników. I, oczywiście, ma ten sam problem – jej również nikt nie pamięta. Do tego stopnia, że wystarczy, by obie niewiasty na chwilę zniknęły z oczu obserwatora, a już zupełnie zapomni on o ich istnieniu. Ba, zapomni nie tylko o tym, że je widział, ale też, że z nimi rozmawiał i im pomagał. A taki scenariusz jest już bardzo ciekawy, prawda?

Maria prowadzi własne śledztwo, co utrudnia fakt, że nikt nie może jej zapamiętać. W sprawę zostaje wplątane trio niezwykle sympatycznych policjantów. Pierwszy z nich – Chudy spotyka kobietę i postanawia jej pomóc, nie domyślając się nawet jakie to będzie miało konsekwencje dla niego samego. Jego przyjaciele, w życiu prywatnym jak i zawodowym, Szuchcik i Dareczek, chcą dla odmiany pomóc jemu… W efekcie trafiają na trop najdziwniejszej sprawy w swojej karierze, a przy okazji jeszcze dowiadują się o szajce przemytników… We wszystko zamieszany jest także tajemniczy André - sprawiający wrażenie wyjętego żywcem z poprzedniej epoki dżentelmena, który, co najciekawsze, nie tylko nie zapomina o istnieniu Marii i dziewczynki, ale w dodatku chce im pomóc.

„Krew na Placu Lalek” to powieść napisana z rozmachem, oparta na niebanalnym pomyśle, z dowcipnymi dialogami i postaciami, których trudno nie polubić. Właściwie same pozytywy. W ich obliczu nawet obecność zjawisk paranormalnych, niezwykłości i tajemnicy, które wykraczają poza nasze zdolności pojmowania, jest do wybaczenia. Właściwie wtapia się idealnie w nastrój książki i nie kłuje w oczy. Chociaż powieść może rozczarować wielbicieli typowych kryminałów, bo do takowych bez wątpienia zaliczyć jej nie można…

Katarzyna Marondel