Czasem mnie zastanawia jakimi kryteriami kierują się wszelkiej maści jury przyznając nagrody. Dobrze, że ja nie muszę stawać przed dylematem, kogo nagrodzić.

Powyższa książka na nagrodę moim zdaniem nie zasługuje. Dobrze się ją czyta, ale w zasadzie to tyle. Nie wdając się zanadto w szczegóły można powiedzieć, że wynika z niej to, że: rodzimy się, coś tam nam się przydarza, a potem umieramy.

W książce poznajemy podstarzałego punka Benny'ego oraz jego asystentkę, Sashę. Przez szereg retrospekcji z udziałem ich niegdysiejszych przyjaciół poznajemy ich pokrętne życia. Co doprowadziło ich do miejsca, w którym znajdują się teraz. No tak, tylko po co? Z wywodów nie wynika nic szczególnego: ani nie prowadzą do błyskotliwych wniosków, ani nie zwracają na nic uwagi. Odniosłam wrażenie, że cała historia jest strasznie bezosobowa, pełna dystansu. W zamyśle miała pewnie być refleksyjna i nostalgiczna. Spodziewałam się, że w jakiś sposób każe mi się zatrzymać, wcisnąć pauzę, choć na małą chwilkę.

Oczekiwałam powieści opartej na prostej zasadzie: teraz jesteśmy starzy, zrzędliwi, znudzeni i generalnie zawiedzeni życiem, ale kiedyś byliśmy piękni, młodzi, szczęśliwi i pełni energii. Coś się stało po drodze. Tu nawet okresy dobrej zabawy podane są w formie gorzkiej pigułki.

Czasem mnie zastanawia jakimi kryteriami kierują się wszelkiej maści jury przyznając nagrody. Dobrze, że ja nie muszę stawać przed dylematem, kogo nagrodzić.

Powyższa książka na nagrodę moim zdaniem nie zasługuje. Dobrze się ją czyta, ale w zasadzie to tyle. Nie wdając się zanadto w szczegóły można powiedzieć, że wynika z niej to, że: rodzimy się, coś tam nam się...