Federico Moccia - włoski pisarz i scenarzysta, znany w Polsce dzięki kilku bardzo dobrze przyjętym przez czytelników powieściom. Osobiście spotkałam się z nim po raz drugi. Przygotowałam się do książki „Wybacz, ale chcę się z tobą ożenić” robiąc sobie podkład z części pierwszej „Wybacz, ale będę ci mówiła skarbie”. Nie potrafię powiedzieć, która z nich bardziej mi się podobała, mogę jedynie powiedzieć, że takie książki zawsze będą chętnie czytane i nigdy nie przekroczą „daty ważności”.

Młoda, pełna optymizmu i wiary w szczęście Niki i On - Alex, facet z przeszłością, kilkanaście lat starszy od niej, stabilna pozycja zawodowa i zdrowe podejście do życia. To nie może się udać - tak z pewnością wiele osób skwitowałoby ten związek. A jednak, para bohaterów robi na złość wszystkim niedowiarkom i udowadnia, że miłość nie zagląda w metryki. Zakochani są w sobie do szaleństwa i potrafią czerpać ze swojej miłości garściami, jakby chcieli odłożyć zapasy na później, na gorsze czasy.

Nie tylko jednak Niki i Alexa poznajemy na kartach powieści. Owszem, stanowią ważny element i to wokół nich kręci się cała karuzela wydarzeń, ale nie można nie wspomnieć o całej reszcie towarzystwa, którą sprytnie autor powiązał i wkręcił, tworząc historyjkę godną pozazdroszczenia. Fale, grupa przyjaciółek Niki i paru teoretycznie, pomijając praktykę poważnych panów – znajomych Alexa dodają opowieści smaku i humoru. Ich życiowe problemy, codzienne zmagania, troski i radości uzmysławiają czytelnikowi, że życie potrafi płatać niezłe figle.

Książka przesycona jest emocjami, bardzo pozytywnymi, momentami cukierkowymi, a nawet landrynkowo – różowymi, ale to wcale nie przeszkadza! To wszystko właśnie wprawia czytelnika w niebywale doskonały nastrój. Przypomina o ważnym uczuciu miłości, zrozumienia i tolerancji, ale także o przyjaźni, tej prawdziwej, tej najprawdziwszej pisanej przez duże P, której każdy z nas by sobie życzył.

Dawno temu minęło moje naście lat, ale dzięki tej książce przypomniałam sobie szkolne szaleństwa, moje miłostki i wielkie miłości, moje westchnienia i, wtedy wydawało mi się, wielkie problemy. Momentami miałam wrażenie, że autor funduje mi zupełnie darmowa podróż do przeszłości, za która jestem mu niezmiernie wdzięczna.

Polecam z czystym sumieniem zarówno pierwszą jak i drugą część. To zdecydowanie kawał dobrej i szalenie interesującej literatury. Spotkałam się z opisem, iż są one przeznaczone dla młodzieży … nie zgadzam się z tym absolutnie, no chyba, że mnie, jako osobę po 30stce można także zaliczyć do szacownego młodzieżowego grona.

Iwona Zaczek