Stylowa okładka, tytuł bezpośrednio nawiązujący do najbardziej znanego na świecie detektywa (naprawdę istnieje ktoś, kto nie zna Sherlocka Holmesa?!)… Zapowiadało się obiecująco. I na zapowiedziach się nie skończyło!

Sherlock Holmes to postać, wbrew opiniom wielu, fikcyjna, która odcisnęła na literaturze światowej piętno tak wielkie, jak chyba żadna inna kreacja. Jak się okazuje, wpłynęła również na życie Arthura Conan Doyle’a, który ją stworzył. Jego bohater zyskał tak wielką popularność, że wydawał się czytelnikom bardziej realny niż sam autor. Czy to dlatego ten drugi dopuścił się morderstwa, zrzucając sławnego detektywa w przepaść? Morderstwo było oczywiście literackie, choć wydaje się, że niewielu miłośników denata zarejestrowało tę okoliczność, oskarżając Doyle’a o morderstwo, obrzucając wyzwiskami, zasypując listami, z których niektóre zawierały nawet… bomby. Podobno zaginiony dziennik pisarza zawiera wyjaśnienie tej tragedii, ale… jest zaginiony.

I właśnie tutaj docieramy do „Sherlockisty”, który (uprzedzam z góry, bo historia lubi się podobno powtarzać) jest fikcją literacką, choć opartą w dużej mierze na faktach. Powieść Moore’a opowiada o klubie miłośników Sherlocka „Chłopcach z Baker Street”, zwłaszcza o jednym z nich, niedawno przyjętym Haroldzie. Kiedy podczas wyjątkowego zjazdu zostają znalezione zwłoki jednego z badaczy, nasz bohater przekonuje się, że wcale nie tak łatwo rozwiązywać zagadki sławną metodą dedukcji. Ale podejmuje wyzwanie, pragnąc znaleźć mordercę, ale nade wszystko zaginiony dziennik.

Tutaj niespodzianka…. To nie wszystko! Powieść ma dwa miejsca akcji, które nie są może odległe w przestrzeni, ale za to w czasie dzieli je ponad wiek. Co drugi rozdział dotyczy Arthura Conan Doyle’a i jego przyjaciela Brama Stokera, którzy próbują rozwiązać zagadkę tajemniczych śmierci młodych kobiet. Co to ma wspólnego z Haroldem żyjącym ponad 100 lat później? Ha! O tym można się przekonać dopiero podczas lektury książki, po którą naprawdę warto sięgnąć.

Zaletą powieści jest wartka, w dodatku dwuplanowa akcja. Obie zagadki wciągają, zaskakują i nie dają przewidzieć swojego rozwiązania. Sprawia to, że kiedy jesteśmy w wątku Doyle’a, myślimy już o Haroldzie i czekamy, kiedy nadejdzie rozdział o nim. A kiedy już jest… tęsknimy za Arthurem, którym dopiero co rozstaliśmy się w jakimś decydującym momencie. To naprawdę fascynująca podróż w czasie!

Świetne przygotowanie historyczne i tematyczne, dobry styl i niebanalny pomysł sprawiają, że lektura ta jest prawdziwa przyjemnością. Pozostaje więc pogratulować Autorowi wyjątkowo udanego debiutu i… czekać na kolejne dzieła.

Katarzyna Marondel