Moje dotychczasowe próby obcowania z wiejskim folklorem za pośrednictwem literatury kończyły się niepowodzeniem; zarówno w ujęciu nazwisk głośnych, jak i niegłośnych, chłopstwo nie miało dla mnie żadnego uroku. Aż przyszedł, nie wiadomo skąd, pan Delblanc i doprawił nienowe przecież historyjki odrobiną poezji, humoru, a przede wszystkim niemożliwej do przyszpilenia duszy, i stało się światło.
Przy tym pan Delblanc to najwyraźniej pan mocno utalentowany, polifoniczna narracja „Rzeki pamięci” jest zaawansowana, lecz lekka, niewymuszona. Konfrontacja starego z nowym jest tu oddana w całej złożoności, zbudowanej nie na zwykłej opozycji, lecz ujętej w rozpaczliwej próbie dowiedzenia ich komplementarności. A jednak próba ta i uosabiający ją, stojący w rozkroku między dwoma światami Mon Cousin, skazani są na porażkę, która leży u podstaw ludzkiego nieszczęścia. Choć bowiem wszystko płynie, to stosunek pomiędzy przeciwstawnymi elementami pozostaje nieodmiennie wrogi, niezależnie od nazw, jakie aktualnie przybierają.

Moje dotychczasowe próby obcowania z wiejskim folklorem za pośrednictwem literatury kończyły się niepowodzeniem; zarówno w ujęciu nazwisk głośnych, jak i niegłośnych, chłopstwo nie miało dla mnie żadnego uroku. Aż przyszedł, nie wiadomo skąd, pan Delblanc i doprawił nienowe przecież historyjki odrobiną poezji, humoru, a przede wszystkim niemożliwej do przyszpilenia duszy, i...